Ζουν Ανάμεσά Μας (?)

Χαιρετίζω το ψαγμένο κοινό του blog μας (τους άλλους δύο συνεργάτες δηλαδη). Είναι η πρώτη μου φορά που γράφω σ'αυτά τα μπλογκς (του διαόλου), οπότε δείξτε έλεος. Για να βγω λοιπόν από τη δυσκολη θέση να πρέπει να εμπνευστώ κάτι δικό μου, θα αρχίσω με τη πετυχημένη συνταγή του κλεμμένου.

Μια φορά και ένα καιρό λοιπόν και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80, ζούσε και μεγαλουργούσε στην Αθήνα ο Νικόλας ο Άσιμος. Τρελός για πολλούς, φιλόσοφος και πραγματικός αναρχικός για άλλους, αν και δεν γούσταρε οποιονδήποτε χαρακτηρισμό ο ίδιος, ζούσε στα Εξάρχεια.

Εξασφάλιζε τα προς το ζην πουλώντας τις παράνομες κασέτες που ηχογραφούσε και γενικώς ζούσε μια ζωή στο δρόμο, αφού ποτέ δεν συμβιβάστηκε με τίποτα και ούτε επιδίωξε την καριέρα ώς τραγουδιστής (βλέπε Παπακωνσταντίνου ). Παράλληλα καθημερινά στο δρόμο έδινε αυτοσχέδιες παραστάσεις όπου κριτίκαρε και σχολίαζε τα πάντα ,από την εξουσία, μέχρι τις συνήθειες και τον τρόπο σκέψης του μέσου ανθρώπου, πάντα με τον ξεχωριστό και ιδιαίτερο τρόπο έκφρασής του.
Ανάμεσα σε όλα τα άλλα, είχε γράψει και ένα βιβλίο όπου καταπιανόταν με ένα ιδιάιτερο είδος ανθρώπων που προέρχονταν από τον πλανήτη Κροκ, τους λεγόμενους κροκάνθρωπους. Μια σύντομη περιγραφή τους που είχε δώσει ο ίδιος ήτανε η παρακάτω:

Κροκάνθρωπος = Ο άνθρωπος ο οποίος είναι από την φύση του ορθόνομος.

Περιγραφή:

Έχει ελάχιστη η μηδενική ικανότητα στην υποκρισία, στο ψεύδος, στο 'δήθεν'.

Ακόμα και εάν η λογική του ατόμου θεωρήσει αναγκαία την υποκρισία, δεν θα αντέξει τον εαυτό του. Για παράδειγμα, εάν αγνοήσει μία αδικία, ώστε να έχει όφελος απο αυτήν, θα έχει έντονες τύψεις μέχρι και σωματικές αντιδράσεις (όπως το σφίξιμο του στομαχιού).

Έχει μια σχετικά έντονη επιθυμία να αλλάξει αυτός ο κόσμος, να επικρατήσει το δίκαιο και η ελευθερία.

Συνέπειες:

Το άτομο απορρίπτει το κάθε τι (ιδεολογία, κοινωνία, άτομα, κλάδους...) εάν περιέχει ψεύδος, ανισότητα, αδικία.

Το άτομο αυτό δεν δέχεται εύκολα κάποια δεσμά, τα οποία περιορίζουν το πνεύμα, εκτός εάν αυτά είναι βάσιμα.

Έχει μεγάλη ανάγκη από άτομα που είναι όμοιά του, διότι μόνο αυτά αντέχουν την σχεδόν ολική ελευθερία του από δεσμά (η έστω την προσπάθεια του να την αποκτήσει).

Απογοητεύεται συχνά από σχέσεις που συνάπτει, λόγου του ότι αργά η γρήγορα διακρίνει πως δεν πρόκειται για όμοιά του, δηλαδή πως πρόκειται για άτομα τα οποία αντέχουν την υποκρισία, την αδικία και το δήθεν.

Διαβάζοντας την περιγραφή, απορεί κανείς αν υπάρχουν κάπου ανάμεσά μας τέτοιοι άνθρωποι. Και το κυριότερο δεν είναι αν θεωρητικά κάποιοι πιστεύουν στις παραπάνω αρχές, αλλά αν ζούνε και πράττουν σύμφωνα με αυτές, γιατί η σκέψη απέχει πολύ από την πράξη. Και γιατί, και εδώ είναι το σημαντικότερο πιστεύω, ίσως μέσα μας όλοι φοβόμαστε την απόρριψη και το περιθώριο, αφού προϋποθέτει ρήξη με πολλές "δήθεν" καταστάσεις και άτομα και προσεκτική επιλογή αυτών, με κίνδυνο τελικά να μείνεις μόνος και αποκλεισμένος από τον φημισμένο "κοινωνικό περίγυρο". Είναι μάλλον στη ψυχολογία του ανθρώπου να συγκρούεται μεταξύ της ιδανικής ζωής που θέλει να φτιάξει και να ζήσει, και τελικά την αποδοχή ότι δεν είναι μόνος του και ότι ίσως πρέπει να κάνει κάποιες υποχωρήσεις σε αυτό το κατασκεύασμα που λέγεται κοινωνική ζωή. Ίσως να υπάρχουν οι κροκάνθρωποι, αλλά απελπισμένοι να ψάχνουνε για κάποιον όμοιό τους. Ίσως τελικά να το κατάφερε ο Άσιμος σε ένα βαθμό, άλλα όλοι ξέρουμε το τέλος του, πιθανώς απογοητευμένος, στιγματισμένος και μόνος, ψάχνοντας ως το τέλος κάποιους άλλους κροκανθρώπους...

EDIT: Μετά απο ευγενική παραίνεση (διαταγή) του συνεργάτη folkard και για λόγους καλωπισμού, η ανάρτηση εμπλουτίζεται με ένα χαρούμενο τραγουδάκι του Άσιμου


Είμαστε Τρομοκράτες

Μουσική,στίχοι:Νικόλας Άσιμος