Ελεύθερο internet στις φυλακές

Στην πέμπτη φορά που χτύπησε το ξυπνητήρι του i-phone του, ξύπνησε. Το είχε ακυρώσει τις προηγούμενες τέσσερις φορές και χουζούρευε. Την προηγούμενη νύχτα είχε κοιμηθεί κατά τις τέσσερις και. Είχε τραβήξει ως αργά μια συζήτηση με ένα διαδικτυακό του φίλο για τον νέο νόμο που θα καταργούσε εντελώς την πειρατεία μέσω ίντερνετ και δεν έθετε κανένα όριο στην παρακολούθηση και ποινικοποίηση των σχολίων και των άρθρων στα blogs των χρηστών και γενικά στο διαδίκτυο. Το νέο είχε διαδοθεί μέσα σε κάμποσες ώρες μέσω των κοινωνικών δικτύων σε όλο τον κόσμο και ήδη υπήρχαν πολλές αντιδράσεις γι'αυτό το νόμο-έκτρωμα, εκατομμύρια χρήστες όλων των ηλικιών είχαν παραπονεθεί έντονα όπου και όπως μπορούσαν και όλα έδειχναν ότι θα τον έπαιρναν πίσω.

Δεν έπρεπε να εφησυχάζεται κανείς όμως, έπρεπε να είναι όλοι συνέχεια σε εγρήγορση ώστε να αποτρέψουν εν τη γενέσει της κάθε παρόμοια προσπάθεια φίμωσης και καταπάτησης της ελευθερίας της έκφρασης στο ίντερνετ στο μέλλον, ήταν μείζονος σημασίας. Δεν άργησε να καταλάβει ότι είχε ξεμείνει από καφέ και χαρτάκια για στρίψιμο. Έβρισε δυνατά προς κάποιον άγνωστο ακροατή και άνοιξε χασμουριώντας έντονα τον υπολογιστή του, ένα macbook. Πληκτρολόγησε την ιστοσελίδα του πιο κοντινού του διαδικτυακού παντοπωλείου και παρήγγειλε αυτά που χρειαζόταν. Έβαλε μουσική στον υπολογιστή και άνοιξε το twitter του για να δει τα νέα της ημέρας. Τα πολιτικά είχαν σταματήσει να τον ενδιαφέρουν εδώ και καιρό, όπως και τον περισσότερο κόσμο. Ενώ παλιότερα ασχολιόταν έντονα, κάποια στιγμή κατάλαβε ότι δεν μπορεί να αλλάξει απολύτως τίποτα, έπρεπε απλά να το συνειδητοποιήσει. Και το έκανε.

Όσοι λίγοι και τρελοί, -κυρίως αναρχικοί-

έβγαιναν ακόμα στους δρόμους συλλαμβάνονταν αμέσως, είχε γίνει πλέον ένα πολύ συνηθισμένο, καθημερινό φαινόμενο και δεν το ανέφεραν καν στις ειδήσεις, ούτε στο ίντερνετ. Ειδικά αφού είχαν πενταπλασιαστεί οι περιπολίες των αστυνομικών και των νέων ειδικών ομάδων περιφρούρησης της πόλης μετά από εκείνο τον περιβόητο "Μαύρο Νοέμβρη του 2013", τη 17η μέρα του οποίου, είχε γίνει το μεγαλύτερο αντάρτικο πόλης στην ιστορία της χώρας και είχε καεί σχεδόν το ένα τρίτο της Αθήνας καθώς και υπέστη καταστροφές και το κτίριο της Βουλής μετά από μια μεγάλη διαδήλωση.

Έτσι τουλάχιστον έλεγαν τα Μ.Μ.Ε., γιατί κάποιες πηγές και διάφορα blogs στο διαδίκτυο ανέφεραν ότι η πλειοψηφία των κτιρίων που κάηκαν και καταστράφηκαν ήταν τράπεζες και μεγάλα καταστήματα. Άλλα επίσης μετέδιδαν δεκάδες βίντεο και φωτογραφίες κουκουλοφόρων με καδρόνια,

πέτρες και μολότοφ που βρίσκονταν μαζί, δίπλα δίπλα με αστυνομικούς των ΜΑΤ και συνομιλούσαν σε διάφορα στενά.

Μετά από εκείνη τη νύχτα, ανέλαβε ο στρατός με τανκς να καταπνίξει επιτυχώς τελικά την εξέγερση και ορίστηκαν άμεσα εκλογές, τις οποίες κέρδισε άνετα με ποσοστό 68% η ΠΑνελλήνια Δημοκρατική Ορθόδοξη Συμμαχία, η συνένωση δηλαδή του ΠΑ.ΣΟ.Κ., της Νέας Δημοκρατίας, του ΛΑ.Ο.Σ., της ΔΗμοκρατικής ΣΥμμαχίας και της Χρυσής Αυγής. Τα αριστερά κόμματα είχαν συγκεντρώσει όλα μαζί 8%, κυρίως ως συνέπεια των κατηγοριών περί σύνδεσής τους πολιτικά με τους ταραξίες κουκουλοφόρους και ότι δεν κατέκριναν επαρκώς την "βία απ'όπου κι αν προέρχεται". Έτσι τελικά κανένα δεν μπόρεσε να μπει στη νέα Βουλή.

Στα περισσότερα κανάλια, πολιτικοί και δημοσιογράφοι δήλωναν πολύ ευχαριστημένοι που επιτέλους "επετεύχθη η πολυπόθητη συναίνεση και συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων του τόπου ώστε να βγει η χώρα απ'την κρίση" και που "ο λαός ψήφισε σωστά και πατριωτικά για τη σωτηρία της Ελλάδας".

Από τότε, δηλαδή 5 χρόνια μετά, είχαν αλλάξει αρκετά πράγματα.

Είχε επανεκλεγεί η ΠΑ.Δ.Ο.Σ. το 2017, η χώρα βέβαια ήταν ακόμα σε καθεστώς επιτήρησης από τους ευρωπαίους δανειστές και το Δ.Ν.Τ., αλλά όλοι έλεγαν πως είχε μπει σε δυναμική τροχιά ανάπτυξης, είχε μόλις υπογραφεί άλλωστε και το πέμπτο μνημόνιο. Βέβαια σύμφωνα με κάποιους, η πραγματική ανεργία είχε ξεπεράσει το 60% και μόλις ο ένας στους πέντε νέους μέχρι 25 ετών εργαζόταν, κυρίως σε καθεστώς ημι-απασχόλησης. Ο κατώτατος μισθός ήταν στα 150 ευρώ.

Οι δρόμοι ήταν άδειοι και καθαροί και πολλοί αναρωτιούνταν που είχαν εξαφανιστεί οι χιλιάδες άστεγοι που έβλεπες σε κάθε στενό πριν από 5 χρόνια. Το ίδιο θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος και για τους μετανάστες. Ακόμη, είχε ψηφιστεί απ'τη βουλή και νέο Σύνταγμα, κατά το οποίο δικαίωμα ψήφου είχαν πλέον μόνο όσοι εργάζονταν. Οι περισσότεροι πλέον από τους ψηφοφόρους μπορούσαν να ψηφίσουν και μέσω του διαδικτύου με την καθιέρωση της ηλεκτρονικής ψήφου. Επιπλέον, οι διαδηλώσεις ουσιαστικά είχαν γίνει παράνομες, ώστε να μην επαναληφθούν παρόμοια περιστατικά με εκείνα του Μαύρου Νοέμβρη. Τέλος, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, είχε μειωθεί ο πληθυσμός κατά 37% τα τελευταία 7 χρόνια, περισσότερο λόγω μετανάστευσης σε άλλες πιο ανεπτυγμένες χώρες, αλλά και λόγω της δραματικής αύξησης των αυτοκτονιών, του υποσιτισμού και των ανθρωποκτονιών. Παρόλ'αυτά, όλο και περισσότερες ξένες πολυεθνικές επέλεγαν την Ελλάδα για να διευρύνουν τις επιχειρήσεις τους, κυρίως λόγω των πολύ χαμηλών μισθών που ζητούσαν οι ντόπιοι.

Έβαλε να κατεβαίνει μια ταινία στο vuze και άνοιξε το skype για να δει αν είχαν μπει οι φίλοι του για να μιλήσουν. Σε λίγες ώρες έπρεπε να ασχοληθεί με το project που είχε αναλάβει για μια εταιρία γερμανικών συμφερόντων, την WiCom, η οποία σύντομα θα γινόταν η μεγαλύτερη πάροχος τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών στην Ελλάδα.

Ότι είχε στο σπίτι του σχεδόν του το είχε προσφέρει η εταιρία. Ήταν πολύ ευχαριστημένος γι'αυτό, και σύντομα θα ανανέωνε τη σύμβασή του μαζί της για άλλους τρεις μήνες, αν όλα πήγαιναν καλά με το project. Δεν ήθελε να σκέφτεται την αντίθετη περίπτωση, να μην τους άρεσε, να τον απέλυαν και τελικά να του έπαιρναν το σπίτι στην Άνω Κηφισιά όπου βρισκόταν, το macbook, το i-phone και να αναγκαζόταν να μείνει στο δρόμο, ή εκεί που τέλοσπάντων πήγαιναν τους άστεγους και τους μετανάστες. Αλήθεια, που τους πήγαιναν; Θα το έψαχνε κάποια στιγμή, μετά τον καφέ και την ταινία, ίσως και αύριο.

Άκουσε επιτέλους το κουδούνι, παρέλαβε τα χαρτάκια και τον καφέ στη θυρίδα της βαριάς πόρτας ασφαλείας, πλήρωσε και άρχισε να μιλάει με τους φίλους του στο skype. Δεν τους είχε συναντήσει ποτέ από κοντά βέβαια, παρόλα αυτά είχαν πολλά κοινά, ήταν μάλιστα κι αυτοί κατά του νέου νόμου για την πειρατεία.

Άκουσε κάτι σαν πυροβολισμό έξω στο δρόμο, κάπου μακριά και μετά κάτι σαν κραυγή, μάλλον γυναικεία. "Είναι χαζοί γαμώτο, γιατί επιμένουν ακόμα;" σκέφτηκε ενώ έκανε την πρώτη ρουφηξιά απ'το τσιγάρο του.