Τι να σχολιάσει κανείς...

Κι όμως, όλα αυτά τα παιδάκια και εκατομύρια άλλα ΥΠΑΡΧΟΥΝ και είναι δίπλα μας, όσο κι αν δεν μας αρέσει ή αποφεύγουμε να το σκεφτόμαστε συχνά και να βλέπουμε αυτές τις σκληρές εικόνες. Έχουμε δει παρόμοιες κατά καιρούς από μικροί, τις σκεφτόμαστε και στεναχωριόμαστε για λίγα λεπτά, ίσως να νευριάζουμε κιόλας για λίγο, αλλά ως εκεί. Μετά κρύβουμε το κεφάλι μας στο έδαφος σαν στρουθοκάμηλοι, ισχυριζόμενοι ότι φταίνε "οι άλλοι", οι προγενέστεροι, το σύστημα, τα ισχυρά κράτη και οι επιχειρήσεις κλπ.. Έχουν βέβαια αποδεδειγμένα τεράστια ευθύνη όλοι αυτοί, αλλα και ο καθένας μας ξεχωριστά, αφού έχουμε μάθει να κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας, να μην ικανοποιούμαστε με τίποτα, να ζητάμε πάντα περισσότερα υλικά αγαθά, να γκρινιάζουμε για τα πιο ανούσια πράγματα και να θεωρούμε ως ιδανικό την πολυτέλεια, τον πλουτισμό. Δεν λέω βέβαια να σταματήσουμε τις ζωές μας και να μην θέλουμε να βελτιωνόμαστε σαν άτομα, να μην απαιτούμε όλα όσα δικαιούμαστε. Απλά να συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν ούτε καν αυτά που θεωρούμε ως δεδομένα από μωρά, το φαγητό, την υγεία μας, ένα σπίτι να μένουμε, την οικογένεια, ανθρώπινες συνθήκες ζωής. Και ας μη μιλήσουμε για δικαίωμα στην παιδεία και στην εργασία, γνώση, διασκέδαση, υλικά αγαθά και ανέσεις, καλή ζωή. Πρέπει να βοηθήσουμε όσο μπορεί και θέλει ο καθένας, με οποιονδήποτε τρόπο (και υπάρχουν πολλοί), έστω και η παραμικρή βοήθεια είναι σημαντική, αν γίνει από όλους μας. Υπάρχει κάτι καλύτερο σ'αυτό τον κόσμο από το να βοηθήσεις να σωθεί έστω και η ζωή ενός μόνο παιδιού; Απ'το να δώσεις σε έναν άνθρωπο το δικαίωμα να ονειρευτεί για κάτι στη ζωή του; Υπάρχει κάτι που μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε περισσότερο ΑΝΘΡΩΠΟΙ; Σκεφτείτε το, έστω και για λίγο...