Το σπίτι στο τέλος του δρόμου

Ένα βροχερό βράδυ του Σεπτέμβρη ακολούθησε τον δρόμο που κάποτε περπατούσαν μαζί. Όλα είχαν αλλάξει. Τα μαγαζιά που ψώνιζαν ήταν άδεια, δεν είχαν δώρα που μπορούσε να της αγοράσει, οι βιτρίνες τους ήταν βαρετές και βρώμικες, δεν τις κοίταζε πια μαζί της. Η πλατεία αχανής και αποκρουστική, γεμάτη κόσμο που πια δεν ήξερε. Στάθηκε για λίγο στο πάνω μέρος της, εκεί που την περίμενε συνήθως πριν πάνε για βόλτα, για καφέ, ή στη σχολή. Το λεωφορείο έφτασε γρήγορα, αλλά άφησε σώματα με πρόσωπα θολά, αδιάφορα. Συνέχισε προς τον πεζόδρομο με γρήγορο βήμα, χωρίς να κοιτάξει στους καθρέπτες το αξύριστο πρόσωπό του. Προσπέρασε το κομμωτήριο που κάποτε έκοβε τα μαλλιά του, την κρεπερί και την παλιά καφετέρια που είχε πριν χρόνια στέκι και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά. Ποτέ δεν τον κούραζαν τόσο. Στο τέλος τους, έστριψε δεξιά και μετά αριστερά.

Είχε σχεδόν ξεχάσει το μικρό πάρκο. Προχώρησε προς ένα απ'τα παγκάκια και το ακούμπησε. Ένας άντρας τον κοίταζε περίεργα από ένα απ'τα μπαλκόνια της διπλανής πολυκατοικίας. Επέστρεψε στο δρόμο και έστριψε 2 στενά πιο κάτω. Χαμογέλασε όταν έφτανε κοντά στο σπίτι. Θυμήθηκε την έκπληξη στο βλέμμα της όταν ένα απόγευμα σε εκείνο το δρόμο είχε εμφανιστεί πίσω της χωρίς να τον περιμένει.

Όχι, δεν σταμάτησε να πονάει γι'αυτό που έχασε. Την έβλεπε ακόμα όπως την είχε αφήσει τότε, στα όνειρά του. Ίσως και να είχε γίνει εκεί ιδανική, όπως την φανταζόταν όταν αντάλλαξαν το πρώτο τους φιλί, στη σχολή. Η ανάμνηση της με τον καιρό, αντί να ξεθωριάζει και να θολώνει ζωντάνευε, έπαιρνε πιο ζωηρά χρώματα, γλύκαινε, λες και υπάκουε σε άλλους νόμους από τις παλιές φωτογραφίες. Όλα τα σκοτεινά σημεία της είχαν φύγει, και μαζί με αυτά και τα δικά του, οι τύψεις του.

Δεν θα ήταν πια δικιά του σε κανένα σύμπαν, το είχε αποδεχτεί, τα χρόνια τον βοήθησαν. Δεν θα της επηρέαζε τη ζωή πια, ούτε αυτή τη δική του. Απορούσε ακόμα πως γίνεται αυτό, αφού του την είχε επηρεάσει με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι για πάντα η μόνη που θα μπορεί να το κάνει. Έδιωξε την σκέψη γρήγορα.

Δεν ήταν πια ένας απ'τους λόγους που έδιωχναν τη μελαγχολία απ'το βλέμμα της, που σχημάτιζαν το χαμόγελο στα χείλη της. Τα χείλη του δεν θα ξανάβρισκαν ταίρι τόσο

ταιριαστό, δεν θα ακουμπούσαν ξανά εκείνα που του έμαθαν να φιλάει ακολουθώντας τα βήματά τους. Κανένα πρωινό δεν θα ξύπναγε τόσο πλήρης, έτοιμος να αλλάξει τον κόσμο, μόνο πλάι της ήταν τόσο ικανός. Ο κόσμος θα ντυνόταν ξανά με τα μουντά χρώματά του, δεν θα τον ομόρφαινε πια η προσμονή του να την συναντήσει για μια ακόμη φορά. Κανένας έρωτας δεν θα τον έκανε να κλάψει, όσο κι αν προσπαθούσαν, όσο κι αν τον πλήγωναν. Το ήξερε.

Ήθελε όμως να την ακολουθεί. Ήθελε να ξέρει τις λύπες και τις χαρές της, τα μελαγχολικά της απογεύματα. Δεν το άξιζε αλλά το ζήτησε, το φώναξε, φτάνοντας τελικά κάτω απ'το παράθυρό της.

Εκείνη άνοιξε και κρατώντας απόσταση ασφαλείας από αυτόν που την πλήγωσε, του πέταξε ένα σχοινί και επέστρεψε μέσα. Δεν το έφτανε, αλλά είχε ελπίδες αν προσπαθούσε λίγο ακόμα. Σηκώθηκε στις μύτες και κοίταξε μέσα

απ'το παράθυρο. Το σπίτι της ήταν γεμάτο με κόσμο που γελούσε δυνατά, μαζί τους κι αυτή. Κάποιοι τύποι κάθονταν στην γωνία χωρίς να μιλάνε, σαν να μην είχαν θέση πια στο πάρτυ και κάποιοι άλλοι πήγαιναν προς την πόρτα. Ένας την πλησίασε και της μίλησε χαμογελαστά και εκείνη του απάντησε με το πρόσωπό της να φωτίζεται. Δεν την είχε δει ποτέ τόσο χαρούμενη, ούτε όταν ήταν μαζί. Μετά από λίγα λεπτά κατάφερε να πιάσει το σχοινί. Εκείνη τον κοίταξε με ένα βλέμμα που δεν ήξερε αν έκρυβε χαρά ή λύπη. Της χαμογέλασε και το άφησε να του πέσει από τα χέρια. Γύρισε πλάτη προς το σπίτι και άρχισε το δρόμο της επιστροφής.

"Σε θυμάμαι", του φώναξε αυτή. Χωρίς να την κοιτάξει, ψιθύρισε: "Σ'αγαπώ".

Τι να σχολιάσει κανείς...

Κι όμως, όλα αυτά τα παιδάκια και εκατομύρια άλλα ΥΠΑΡΧΟΥΝ και είναι δίπλα μας, όσο κι αν δεν μας αρέσει ή αποφεύγουμε να το σκεφτόμαστε συχνά και να βλέπουμε αυτές τις σκληρές εικόνες. Έχουμε δει παρόμοιες κατά καιρούς από μικροί, τις σκεφτόμαστε και στεναχωριόμαστε για λίγα λεπτά, ίσως να νευριάζουμε κιόλας για λίγο, αλλά ως εκεί. Μετά κρύβουμε το κεφάλι μας στο έδαφος σαν στρουθοκάμηλοι, ισχυριζόμενοι ότι φταίνε "οι άλλοι", οι προγενέστεροι, το σύστημα, τα ισχυρά κράτη και οι επιχειρήσεις κλπ.. Έχουν βέβαια αποδεδειγμένα τεράστια ευθύνη όλοι αυτοί, αλλα και ο καθένας μας ξεχωριστά, αφού έχουμε μάθει να κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας, να μην ικανοποιούμαστε με τίποτα, να ζητάμε πάντα περισσότερα υλικά αγαθά, να γκρινιάζουμε για τα πιο ανούσια πράγματα και να θεωρούμε ως ιδανικό την πολυτέλεια, τον πλουτισμό. Δεν λέω βέβαια να σταματήσουμε τις ζωές μας και να μην θέλουμε να βελτιωνόμαστε σαν άτομα, να μην απαιτούμε όλα όσα δικαιούμαστε. Απλά να συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν ούτε καν αυτά που θεωρούμε ως δεδομένα από μωρά, το φαγητό, την υγεία μας, ένα σπίτι να μένουμε, την οικογένεια, ανθρώπινες συνθήκες ζωής. Και ας μη μιλήσουμε για δικαίωμα στην παιδεία και στην εργασία, γνώση, διασκέδαση, υλικά αγαθά και ανέσεις, καλή ζωή. Πρέπει να βοηθήσουμε όσο μπορεί και θέλει ο καθένας, με οποιονδήποτε τρόπο (και υπάρχουν πολλοί), έστω και η παραμικρή βοήθεια είναι σημαντική, αν γίνει από όλους μας. Υπάρχει κάτι καλύτερο σ'αυτό τον κόσμο από το να βοηθήσεις να σωθεί έστω και η ζωή ενός μόνο παιδιού; Απ'το να δώσεις σε έναν άνθρωπο το δικαίωμα να ονειρευτεί για κάτι στη ζωή του; Υπάρχει κάτι που μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε περισσότερο ΑΝΘΡΩΠΟΙ; Σκεφτείτε το, έστω και για λίγο...

Alkinoos Ioannidis - Oneiro Htane

Ονειρεύομαι... Ακόμη σε ονειρεύομαι... Ίσως να μην είσαι ακριβώς εσύ, αλλά ότι κράτησε το μυαλό μου από σένα, ένα χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά, ένα πεταχτό φιλί, η μυρωδιά των μαλλιών σου στο πρόσωπό μου, τα δάχτυλά σου μέσα στα δικά μου. Και είναι παράξενο, όσο περνάει ο καιρός μοιάζεις περισσότερο με άγγελο. Υπάρχεις σε κάθε σκιά που μπορώ να δω. Δεν αντικρίζω τον ήλιο σου, αλλά ξέρω πως υπάρχεις. Μεγάλα λόγια μπροστά στην παρουσία του 'τίποτα', είναι έτσι για να μπορείς να τ ακούσεις. Ζωγραφισέ μου για μια στιγμή τα ονειρά σου, θα είμαι εκεί για να τα δω, ίσως μακριά τους για να τ'αγγίξω, όμως ξέρω ακόμη τον τρόπο να ονειρεύομαι...

### -ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ- ###

Ειναι περίεργο...Αν και σαν φοιτητής (που δεν δουλεύει...ακόμα) δεν ξεχωρίζω καθημερινές από σαβ/κα, αφού βγαίνω έξω με φίλους σχεδόν καθημερινά, ανεξαρτητα καθημερινής ή μη, μου φάνηκε πολύ κάπως όταν συνειδητοποίησα ότι τελικά έμεινα μέσα απόψε, σαββατόβραδο... Λέτε να έχει περάσει στο DNA μας ότι το βράδυ του σαββάτου σημαίνει νυχτερινή έξοδο; Έχω ακούσει το ίδιο από πολλούς..

??? -ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ- ???

- Μόνο στη δική μου σχολή γράφουμε μαθήματα KAI τις Κυριακές;; Δε δουλεύει τίποτα στην Ελλάδα αυτή τη μέρα εκτός απ'τη σχολή μου;;

White paper sucks..., but what if..."it sits on you"??

Όταν μια ελληνική ομάδα παίζει στο champions league εκτός έδρας με μία απ'τις κορυφαίες ομάδες της ευρώπης (βλέπε Barcelona, Real, Chelsea, Man. United), ξέρουμε όλοι ότι το πιθανότερο είναι να χάσει και μάλιστα με βαρύ σκορ... Αλλά σε τέτοιους αγώνες δεν έχει το άγχος που έχει συνήθως στα εντός έδρας παιχνίδια ή τουλάχιστον σε αυτά που παίζει ως φαβορί, αλλά πάει για να κερδίσει ότι καλύτερο μπορεί, με το σκεπτικό "κι αν μου κάτσει;;". Γνωρίζει ότι αν χάσει δεν θα της πει και κανένας τίποτα (δεν θα έχει δηλαδή ιδιαίτερα σκληρή κριτική), ενώ αν πάρει ισοπαλία ή κερδίσει, οι φίλαθλοί της και τα μέσα θα παραληρούν! Επίσης, το πιθανότερο είναι να παίξει "αντιποδόσφαιρο" ή "τσούκου-τσούκου μπωλ", προσέχοντας περισσότερο την άμυνά της, προσπαθώντας να χαλάσει το παιχνίδι του




αντιπάλου, δηλαδή να "κλέψει" όπως λέμε αν μπορέσει κάποιους βαθμούς. Αυτό, ή μπορεί να πετύχει και να φύγει με μια ισοπαλία ή να πάρει και νίκη αν είναι τυχερή σε μια αντεπίθεση, ή να φάει περισσότερα γκολ λόγω λιγοστής κατοχής της μπάλας... Δεν έχει τίποτα όμως να χάσει παίζοντας έτσι, παρά μόνο να κερδίσει.
Κάπως έτσι πάει να δώσει μάθημα σε μια εξεταστική και ένας φοιτητής που δεν έχει ανοίξει βιβλίο ή έχει διαβάσει ελάχιστα (πασαλείμματα που λέμε). Ξέρει ότι οι πιθανότητες είναι σαφώς εναντίον του, αφού ότι θέματα και να πέσουν, αν προσπαθήσει να τα γράψει με "νόμιμο" τρόπο μόνος του, το πολύ πολύ να πάρει κανέναν άσσο με τις περισσότερες πιθανότητες να είναι μαζεμένες στην λευκή κόλλα, με την ονομασία της οποίας πάντα διαφωνούσα, αφού δεν είναι λευκή, έχει τόσα στοιχεία (όνοματεπώνυμο, μάθημα, καθηγητής, σχολή, ημερομηνία) που με τόσο κόπο γράφει ο κάθε φοιτητής τουλάχιστον 4-5 φορές σε κάθε εξεταστική! Αφήστε που μπορεί να περιλαμβάνει προφορική επικοινωνία με τον μπροστινό ή τον διπλανό αν δεν θυμάσαι την ημερομηνία, τον καθηγητή ή ακόμα και τον τίτλο του μαθήματος σε πιο σπάνιες περιπτώσεις...
Όπως και η ελληνική ομάδα στην προηγούμενη περίπτωση, έτσι και ο εν λόγω φοιτητής αντί να παίξει κανονικό...ποδόσφαιρο θα προσπαθήσει να "κλέψει" βαθμούς με το πασίγνωστο σύστημα της αντιγραφής.






Αυτό περιλαμβάνει πολλές, δοκιμασμένες κατά καιρούς μεθόδους, όπως τα σκονάκια γραμμένα απ'τον ίδιο ή τις σμικρύνσεις σημειώσεων, την κλασσική πλέον "συνεργασία" με τους γύρω του -γνωστούς του ή μη-, τη βοήθεια του κινητού τηλεφώνου με διάφορους τρόπους, τη συγγραφή "χρήσιμων πληροφοριών" στο θρανίο πριν από την εξέταση, το άνοιγμα του βιβλίου ή των φωτοτυπωμένων σημειώσεων στα γόνατα ή στη διπλανή θέση (το οποίο ήταν προηγουμένως επιμελώς κρυμμένο κάτω από μπουφάν, τσάντα ή άλλα), την υποτιθέμενη ανάγκη "επίσκεψης" της τουαλέτας, καθώς και διάφορους άλλους ανάλογα με την εφευρετικότητα, την πονηριά, το θράσσος και την φαντασία του κάθε ατόμου. Η επιλογή της μεθόδου βέβαια είναι κρίσιμης σημασίας και πρέπει να γίνεται σωστά, ανάλογα με τις συνθήκες επιτήρησης, την θέση του φοιτητή στην αίθουσα κ.α..
Με αυτό το σύστημα ο φοιτητής, όπως και η ομάδα προηγουμένως, δεν έχει τίποτα να χάσει, παρά μόνο να κερδίσει. Ακόμα κι αν πάει κάτι στραβά και τον πιάσουν, θα μηδενιστεί στη χειρότερη, πράγμα που έτσι κι αλλιώς θα συνέβαινε αν προσπαθούσε να γράψει με τον νόμιμο τρόπο.




Αν...του κάτσει όμως και πετύχει η αντιγραφή, θα κλέψει το πολυπόθητο 5αράκι ή ακόμα και παραπάνω, ανάλογα με το ποσοστό επιτυχίας της αντιγραφής. Ακόμα κι αν καταφέρει να φτάσει μόνο το 3, 4, θα φύγει με την χαρά ότι τουλάχιστον προσπάθησε και ίσως του...κάτσει μια επόμενη φορά. Έτσι κι αλλιώς δεν είχε κουραστεί να διαβάζει ώστε να έχει αυτό το απαίσιο συναίσθημα της "άκαρπης προσπάθειας" ή της αδικίας (π.χ. λόγω δυσκολων η "κουλών" θεμάτων που δεν είχε διαβάσει καλά ή καθόλου, ή ακόμα και της αδικίας του κοψίματος με τον πλέον εκνευριστικό βαθμό 4 ενώ είχε διαβάσει αρκετά...).
Εγώ λοιπόν σήμερα ανήκα στην κατηγορία αυτού του φοιτητή, άλλα λόγω συνθηκών επιτήρησης και μάλλον άστοχης επιλογής μεθόδου αντιγραφής γέμισα τη μισή πρώτη σελίδα (που όπως ξέρετε είναι μισή από μόνη της!), οπότε περιμένω το πολύ έναν άσσο. Τουλάχιστον δεν έδωσα την χιλιοκαταραμένη και ντροπιαστική "λευκή κόλλα"... Μην το βάζετε κάτω λοιπόν και δώστε το παρών ακόμα και σε μαθήματα που δεν έχετε ιδέα, γιατι...αν σας κάτσει, δεν σας αλλάζει βέβαια την ζωή, αλλά τουλάχιστον την ψυχολογία μέσα στην εξεταστική, ειδικά όταν δεν έχετε πάρει θετικά... αποτελέσματα! Έτσι κι αλλιώς μετράει η προσπάθεια σε όλα, όπως επίσης και μόνο η παρουσία σε μια μεγάλη διασυλλογική οργάνωση όπως το champions league ή στην περίπτωσή μας την εξεταστική!

Υ.Γ.1: Το κείμενο αυτό δεν περιέχει σε καμία περίπτωση τις κατάλληλες συμβουλές για τον "σωστό" και καθωσπρέπει φοιτητή, ο οποίος μάλλον θα αποφεύγει τέτοιες μεθόδους, άλλα είναι η δικαίωση του λεγόμενου "φοιτητή- καμικάζι". Όλοι μας πιστεύω έχουμε υπάρξει τέτοιοι σε τουλάχιστον 1-2 μαθήματα κι αν όχι, σιγουρα θα χρειαστεί να γίνουμε κάποια στιγμή... ;)

Μέι άι χαβ γιόρ ατένσιον πλιζ..!!

Καλησπέρα καλησπέρα...Καταρχήν να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου blogger, όπως ξαφνικά αυτοαποκαλούνται χιλιάδες (νεο)έλληνες μόνο και μόνο επειδή άκουσαν ότι είναι πολύ "in" τον τελευταίο καιρό να δεσμεύεις μια διεύθυνση στο blogspot και να γράφεις ότι σου κατέβει, τις περισσότερες φορές copy-paste από κάποιο κείμενο στο internet. Δεν έχω καμά φιλοδοξία ούτε αυτοσκοπό για μεγάλη επισκεψιμότητα στη σελίδα αυτή, ούτε έχω την ψευδαίσθηση ότι γράφοντας εδώ "αντιδρώ" στο κατεστημένο των ΜΜΕ ή οποιουδήποτε άλλου "συστήματος". Ο μόνος λόγος που αποφάσισα να δημιουργήσω τον προσωπικό μου ιστότοπο δεν είναι κανένας άλλος από την ικανοποίηση της ανάγκης να εκφράσω τις σκέψεις, τις ιδέες, τις απόψεις και τα συναισθήματα μου για διάφορα θέματα επικαιρότητας ή μη, καθώς και της βασικής ανάγκης του κάθε ανθρώπου για επικοινωνία (Ναι, έχω κι εγώ fatsabook, όπως οι περισσότεροι, αλλά δεν το θεωρώ μέσο επικοινωνίας ούτε μέσο έκφρασης απόψεων ή σκέψεων.Το τι το θεωρώ ακριβώς ίσως το αναλύσω σε κάποια μελλοντική δημοσίευση).
Τέρμα όμως οι "σοβαρες" ανακοινώσεις και οι χαιρετούρες και ας μπούμε σιγά σιγά στο ψητό. Θα χαρώ πολύ όσοι επισκευτούν τον ιστότοπο αυτό να σχολιάζουν ελεύθερα ότι θέλουν ώστε η επικοινωνία που ανέφερα προηγουμένως να είναι αμφίδρομη. Σόρρυ για το σοβαρό ύφος, δεν ξέρω πως μου βγήκε έτσι, δεν το συνηθίζω και λογικά θα το διορθώσω με τον καιρό!