ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ …

Στο ραδιόφωνο πήρε το αυτί μου τελευταία μια ανακοίνωση -εν μέσω διαφημίσεων-  που μας ενημέρωνε σχετικά με τα δικαιώματά μας. Συγκεκριμένα αναφερόταν στη τηλεφωνική γραμμή όπου μπορούν να καταγγέλλονται περιστατικά ρατσιστικής βίας ακόμα και ανώνυμα, όπως και περιστατικά όπου στοχοποιούνται κοινωνικές ομάδες ή άτομα με βάση τα φυλετικά τους χαρακτηριστικά ή την εθνική τους καταγωγή. Φυσικά όλα αυτά γίνονται σε συνεργασία με την ελληνική αστυνομία αφού με βάση αυτές τις καταγγελίες θα μπορούν να κινούνται διαδικασίες για πιθανή σύλληψη, απόδοση  κατηγοριών κλπ. Μάλιστα υπάρχει και φόρμα στο σαιτ της αστυνομίας με την οποία μπορεί κάποιος να καταγγείλει τα περιστατικά και ηλεκτρονικά. Και το κερασάκι στη τούρτα είναι ότι όλη αυτή η ανακοίνωση ήταν προσφορά μίας τράπεζας!

            Εύλογα λοιπόν πέρα από αυθόρμητα γέλια, μου γεννήθηκαν και ερωτήματα. Ακούγοντας όλους τους λόγους που μπορεί κάποιος να καταγγείλει ένα περιστατικό νόμιζα ότι ζούσα σε άλλο κόσμο. Η χρυσή αυγή είχε εξαφανιστεί, έλληνες και μετανάστες ζούσαν αρμονικά και  οποιοδήποτε μεμονωμένο περιστατικό ρατσιστικής βίας εμφανιζόταν θα αντιμετωπιζόταν άμεσα από την δημοκρατική αστυνομία μας. Έτσι όλα θα κυλούσαν ομαλά στην φιλελεύθερη κοινωνία μας.  Γιατί δεν μπορώ παρά να ειρωνευτώ απέναντι σε μια ανακοίνωση η οποία από όποια  πλευρά και αν τη δεις  είναι και η ίδια ειρωνική. Διότι αυθόρμητα με τις κατηγορίες των αδικημάτων που καταγγέλλονται φωτογραφίζει ένα κομμάτι της κοινωνίας που έχει εκφασιστεί και που είτε υποστηρίζει  ιδεολογικά (άρα έμμεσα) είτε πρακτικά προβαίνει σε περιστατικά ρατσιστικής (λεκτικής ή σωματικής) βίας. Ταυτόχρονα υπάρχει ένα νόμιμο κόμμα στη βουλή που όχι μόνο υπερασπίζεται αλλά είναι ο βασικός υποκινητής ρατσιστικών δολοφονιών. 

Πρέπει δηλαδή αύριο όλοι να πάρουμε το τηλέφωνο και να δηλώσουμε το προφανές? Ότι  επιθυμούμε να καταγγείλουμε ένα κόμμα που προβαίνει σε ρατσιστικές επιθέσεις και είναι μπροστά στα μάτια των αρχών και των δικηγόρων?  Αλλά που τυγχάνει να ανοίγει γραφεία παντού και να χαϊδεύεται από τα κανάλια και τους δικαστές? Το δεύτερο παράδοξο είναι φυσικά ότι αυτοί που θα επιληφθούν της δικαιοσύνης  είναι άτομα με αμφιλεγόμενες δημοκρατικές ευαισθησίες. Είναι αυτοί που κατά καιρούς έχουν προφυλάξει δολοφόνους και μαχαιροβγάλτες «στο όνομα του έθνους» και που έχουν δείξει ότι μόνο ανεπηρέαστοι δε μένουν από το πολιτικό προφίλ εκείνου που είναι να προφυλάξουν ή αντίστροφα να βασανίσουν (βλέπε Πρακτικός οδηγός Photoshop για αρχάριους, εκδόσεις Γεωργιάδη). Στο πονηρό μυαλό μου μπορεί να υπάρχει και ένα σχετικό φακέλωμα με την ηλεκτρονική φόρμα αν σκεφτούμε την «κακή μας τύχη» στην οποία ο αρμόδιος αστυνομικός τυγχάνει χρυσαυγίτικων και λοιπών απόψεων. Και φυσικά το σουρεάλ σκηνικό ολοκληρώνεται με τη στήριξη του εγχειρήματος από τράπεζες, που το τελευταίο που τους απασχολεί είναι η μάχη για την κοινωνική ευημερία και για την εξάλειψη των κοινωνικών αδικιών.

            Τέτοιες αντιφάσεις υπάρχουν παντού τον τελευταίο καιρό. Από την σιωπηλή αντιφασιστική πορεία με συμμετοχή ΠΑΣΟΚ , Τζήμερου και λοιπόν νεοφιλελεύθερων σταγονιδίων (μόνο οι Ατενίστας έλειπαν), μέχρι την μάζωξη στο Νταβός της Ελβετίας όλης της επιχειρηματικής ελίτ ώστε να συζητήσουν για το λαθρεμπόριο παιδιών. Στο μυαλό μου. μου έρχονται επίσης διάφορες δενδροφυτεύσεις διοργανωμένες από τον όμιλο Μπόμπολα καθώς και το άνοιγμα θέσεων για ψυχολόγους με σκοπό να παρέχουν ψυχολογική υποστήριξη στους μετανάστες στο ειδυλλιακό περιβάλλον του κέντρου κράτησης της Αμυγδαλέζας.

            Το κοινό χαρακτηριστικό των παραπάνω πρωτοβουλιών είναι η αντίθεση θετικής δράσης και ενέργειας και του φορέα που την διοργανώνει ή την υποστηρίζει. Συνήθως αυτός είναι κάποιος που είναι έξω από τον κοινό πολίτη από οικονομικής πλευράς και στηρίζει ένα σύστημα που καταπατά δικαιώματα και δημιουργεί όλες τις ανθρωπιστικές , κοινωνικές, πολιτιστικές και περιβαλλοντολογικές ανωμαλίες τις οποίες σπεύδει να επουλώσει επιδερμικά με μια κίνηση εντυπωσιασμού με μηδενικό αντίκτυπο στα πραγματικά προβλήματα.  Δεν ασχολείται ποτέ με τη ρίζα του εκάστοτε προβλήματος  και η δράση του δηλώνει ότι στην πραγματικότητα επιθυμεί να διαιωνίζονται  όλες αυτές οι αδικίες και ανισότητες που γεννούν αυτά τα θέματα. Αυτή είναι η φιλανθρωπία τους.  Άλλωστε πως αλλιώς θα εξακολουθήσουν όλοι αυτοί  να θησαυρίζουν και να σώνουν τη τσέπη τους εις βάρος των κολασμένων αυτής της γης?

 Στο βαθμό της ευθύνης των κυβερνήσεων τώρα, αυτές βρίσκουν την ευκαιρία με τέτοιες ενέργειες να θολώσουν τα νερά και να αποποιηθούν τις βαρύτατες ευθύνες για την επικράτηση τέτοιων απόψεων και την άνοδο τέτοιων φασιστικών μορφωμάτων. Προφανώς και αυτές επιθυμούν τον αιώνιο ανταγωνισμό μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων και τη διαίρεση της κοινωνίας  με βάση οικονομικά και εθνικά χαρακτηριστικά. Γιατί μια πρώιμη εκδήλωση του ρατσισμού γίνεται στην αποδοχή των συνόρων και της διαφορετικότητα των εθνικών κρατών. Η ίδια η έννοια του κράτους  εμπεριέχει την πιθανή εμπόλεμη σύρραξη με άλλους λαούς αφού για το εθνικό συμφέρον πάντα θα υπάρχουν λόγοι να χωριστούν οι λαοί και να μονομαχήσουν για λάφυρα και οικονομική επιρροή. Με τέτοιες ενέργειες λοιπόν εκτονώνουν τις όποιες φωνές μπορεί να υψωθούν (όταν βέβαια η κατάσταση έχει ξεφύγει) και επιφανειακά δίνουν την εικόνα στους φιλήσυχους πολίτες ότι κρατάνε ίσες αποστάσεις από τα άκρα που αυτοί έχουν εφεύρει. Με τη μέση οδό που υποτιθέμενα έχουν ακολουθήσει να περιλαμβάνει ρατσιστικά πογκρόμ, ζώνες μίσους και ρητορεία περί λαθρομεταναστών.

        

        Αυτές οι τακτικές φυσικά είναι αναμενόμενες από την εξουσία, είτε αυτή λέγεται μεγαλοεπιχειρηματίες είτε κυβέρνηση. Το άσχημο είναι ότι αυτές οι λογικές αντιμετώπισης των προβλημάτων έχουν υιοθετηθεί και από το ήδη αποχαυνωμένο κοινωνικό σύνολο. Όλοι με την ατομικιστική λογική που μας διακρίνει, αντιμετωπίζουμε επιδερμικά οποιοδήποτε σοβαρό κοινωνικό  πρόβλημα κάτι που δείχνει την έλλειψη κοινωνικής συναίσθησης και ουσιαστικής αλληλεγγύης. Στον βαθμό που ηθικά νιώθουμε σωστοί με τη συνείδησή μας, αρκούμαστε στο να σιγουρευτούμε ότι κάναμε μία καλή πράξη όταν το πρόβλημα χτύπησε τη πόρτα μας. Όταν δηλαδή ο μετανάστης πείνασε μπροστά μας ή όταν δίνουμε δύο κέρματα σε έναν άστεγο, η ευθύνη μας αρχίζει και τελειώνει στο αν φανήκαμε σωστοί, για να μη το έχουμε βάρος στη συνείδησή μας, ώστε να συνεχίσουμε ανεπηρέαστοι τις εγωιστικές ζωές μας. Ποτέ δεν θα κάτσουμε να δούμε πίσω από την άσχημη εικόνα ενός μετανάστη ή φτωχού, την αλληλουχία των ευθυνών που τον έφερε σε τέτοια κατάσταση. 

        

        Γιατί κάπου θα βρούμε και τη δική μας ευθύνη στο βαθμό που ενώ (κάναμε πως) λυπηθήκαμε, αφήσαμε το πρόβλημα να γιγαντώνει χωρίς να έχουμε μια σφαιρική αντίληψη για τους υπεύθυνους. Κάτι που θα μας έκανε να δούμε με άλλο μάτι και τη δική μας μίζερη ζωή γεμάτη αυταπάτες και ψευδαισθήσεις και να αγωνιστούμε για την καταστροφή των υπαρχουσών δομών και την ανοικοδόμηση της κοινωνίας από το μηδέν. Άλλα που καιρός για αλλαγές και αναθεωρήσεις. Είναι τρομακτική πολλές φορές η συνειδητοποίηση της λάθος πορείας μας σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο και η αντιμετώπιση όλων των θεμάτων στη ρίζα τους, πίσω από ρεαλισμούς και πραγματιστικές  θεωρίες που μας τις έχει εμφυτεύσει ο καταρρέων πολιτισμός μας. Μέχρι τότε ως συνυπεύθυνοι θα δεχόμαστε να μας χλευάζουν μπροστά στα μάτια μας οι εξουσιάζοντες, δηλώνοντας πως θα φροντίσουν αυτοί για μας να κρατήσουν τις ανθρώπινες ισορροπίες για να παραμείνουμε μια «δημοκρατική κοινωνία» που έχουν κατασκευάσει οι ίδιοι. Φυσικά πάντα θα προσθέτουν ότι υπάρχει πάντα ένα όριο, αφού ρεαλιστικά δεν μπορούν να είναι όλοι ίσοι στον κόσμο. «Τι θα γίνουμε? Βόρεια Κορέα?»

 Κοινώς ας αφήσουμε τους φασίστες να μιλάνε για δημοκρατία, τις τράπεζες για κοινωνικό έργο και  εμείς ας μείνουμε στο μικρόκοσμό μας περιμένοντας να ανοίξουν οι αγορές για να ζήσουμε κάπως καλύτερα. Το μυαλό μας μέχρι εκέι πάει στο κάτω κάτω. Όπως τελειώνει και το μότο των παραμυθιών «και έζησαν αυτοί καλά και  μεις καλύτερα».