ΚΟΠΑΝΑ τεύχος 16ο…

Πηγή: http://stekiantipnoia.squat.gr

John Frusciante - Look On

Sound of Da Police

URSUS

URSUS from Atom Art on Vimeo.

A charcoal on paper animation about a motorcycling circus bear who decides to leave the daily routine and takes off to the forest where his true happiness seems to dwell.

Ζερβουδάκης Δημήτρης ~ Όταν τον δείτε

Όταν τον δείτε, σε μένα να το πείτε

να πιάσουμε αυτόν τον βρωμοαναρχικό

που όνειρα βλέπει και τα ορμηνεύει

με το δικό του το λιτό μυαλό.

Όταν τον δείτε, σε μένα να το πείτε

να πιάσουμε αυτόν τον ταραχοποιό

που όλα τα σπάει και αντιμιλάει

για το δικό του τον τρελό σκοπό.

Όταν τον δείτε, σε μένα να το πείτε

να πιάσουμε αυτόν τον τρομοκρατικό

που δεν τιμάει κι αντίθετα πάει

στην τάξη που όλο επιβάλω εγώ.

Κι άμα τον δείτε και δεν το πείτε

να πιάσουμε αυτόν τον βρωμερό εχθρό

θα βάλω μάτια κι άλλα μάτια

και θα σας βρω εδώ ή αλλού εγώ.

Κι άμα τον δείτε κι αν δεν τον δείτε

κι άμα το πείτε κι αν δεν το πείτε

θα βάλω μάτια αυτιά

και θα σας βρω εγώ.

Errico Malatesta: Αναρχία και Βία

ΑΝΑΡΧΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΗ ΒΙΑ, μη κυριαρχία ανθρώπου σε άνθρωπο, μη επιβολή της βούλησης ενός ή περισσότερων στους υπόλοιπους.

Είναι μόνο μέσω της εναρμόνισης των συμφερόντων, μέσω της εθελούσιας συνεργασίας, της αγάπης, του σεβασμού, της αμοιβαίας ανοχής, είναι μόνο με την πειθώ, το παράδειγμα, την μεταδοτικότητα και το αμοιβαίο όφελος από την επιείκεια που μπορεί και πρέπει να θριαμβεύσει η αναρχία, δηλαδή μια κοινωνία αδελφών ελευθέρως αλληλέγγυων, η οποία θα εξασφαλίζει στους πάντες την μέγιστη ελευθερία, τη μέγιστη ανάπτυξη, τη μέγιστη δυνατή ευημερία.

Υπάρχουν σίγουρα άλλοι άνθρωποι, άλλες παρατάξεις, άλλες σχολές τόσο ειλικρινώς αφιερωμένες στο γενικό καλό, όσο μπορούν να είναι οι καλύτεροι ανάμεσά μας. Αλλά αυτό που διακρίνει τους αναρχικούς απ’ όλους τους άλλους, είναι ακριβώς ο φόβος της βίας, η επιθυμία και η πρόθεση να εξαλειφθεί η βία, δηλαδή η υλική δύναμη από την ανθρώπινη άμιλλα.

Θα μπορούσαμε ως εκ τούτου να πούμε ότι η ιδιαίτερη ιδέα που διακρίνει τους αναρχικούς, είναι η κατάργηση του χωροφύλακα, ο αποκλεισμός από τους κοινωνικούς συντελεστές του κανόνα που επιβάλλεται μέσω της κτηνώδους, είτε νόμιμης, είτε παράνομης, δύναμης.

Αλλά τότε, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, γιατί στον σημερινό αγώνα, εναντίον των κοινωνικο-πολιτικών θεσμών που θεωρούν καταπιεστικούς, οι αναρχικοί έχουν κηρύξει και ασκήσει, κηρύττουν και ασκούν, όταν μπορούν, την χρήση βίαιων μέσων, κάτι το οποίο προφανώς αντιφάσκει με τους σκοπούς τους; Κι αυτό σε βαθμό που, κάποιες φορές, πολλοί καλόπιστοι, όπως και όλοι οι κακόπιστοι αντίπαλοί τους, να πιστεύουν ότι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του αναρχισμού ίσως να είναι ακριβώς η βία;

Το ερώτημα μπορεί να φαίνεται ότι προκαλεί αμηχανία, αλλά μπορώ να το απαντήσω με λίγα λόγια. Για να ζήσουν δύο εν ειρήνει πρέπει να το θέλουν αμφότεροι• αν ένας από τους δύο είναι ισχυρογνώμων και θέλει με τη βία να επιβάλλει στον άλλο να δουλεύει για λογαριασμό του και να τον υπηρετεί, αυτός ο άλλος, αν θέλει να διατηρήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του και να μην περιπέσει στην πλέον ταπεινή δουλεία, παρόλη την αγάπη του για την ειρήνη και την ομόνοια, είναι υποχρεωμένος ν’ αντισταθεί στη δύναμη μ’ όλα τα πρόσφορα μέσα.

Η ρίζα των κακών που ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν την ανθρωπότητα, εκτός εκείνων εννοείται που εξαρτώνται από τις αντίξοες δυνάμεις της φύσης, βρίσκεται στο ότι οι άνθρωποι δεν έχουν κατανοήσει πως η συμφωνία και η αδελφική συνεργασία είναι το καλύτερο μέσο για την εξασφάλιση στους πάντες του μέγιστου δυνατού καλού, με αποτέλεσμα οι πιο δυνατοί και πιο πανούργοι να θέλουν να υποτάξουν και να εκμεταλλεύονται τους υπόλοιπους. Κι όταν καταφέρουν ν’ αποκτήσουν κάποιο πλεονέκτημα, θέλουν να το εξασφαλίσουν και να το διαιωνίσουν, δημιουργώντας για την υπεράσπισή του κάθε μορφής όργανα συνεχούς καταναγκασμού. Εκ αυτού ολόκληρη η ιστορία είναι γεμάτη αιματηρές συγκρούσεις: αυταρχικές ενέργειες, αδικίες, άγρια καταπίεση από τη μια πλευρά, εξεγέρσεις από την άλλη.

Δεν προτίθεμαι να κάνω διακρίσεις μεταξύ των παρατάξεων: οποιοσδήποτε θέλει να χειραφετηθεί, ή να προσπαθήσει να χειραφετηθεί, οφείλει να αντιπαρατάξει τη δύναμη στη δύναμη, τα όπλα στα όπλα.

Όμως ο καθένας ενώ βρίσκει αναγκαίο και δίκαιο να χρησιμοποιήσει τη δύναμη για να υπερασπίσει την ελευθερία του, τα συμφέροντά του, την τάξη του, τη χώρα του, καταδικάζει, στο όνομα μιας ιδιαίτερης ηθικής που τον διακρίνει, τη βία, όταν αυτή στρέφεται εναντίον του για την ελευθερία, τα συμφέροντα, την τάξη, τη χώρα κάποιων άλλων.

Έτσι, αυτοί οι ίδιοι που, παραδείγματος χάριν εδώ στην Ιταλία, εξυμνούν ευλόγως τους πολέμους για την ανεξαρτησία, αναγείρουν αγάλματα και ανδριάντες προς τιμήν του Αγησίλαου Μιλάνο, του Φελίτσε Ορσίνι, του Γουλιέλμου Ομπερντάν και γράφουν παθιασμένους ύμνους στην Σοφία Περόφσκαγια και τους άλλους μάρτυρες μακρινών χωρών, θεωρούν εγκληματίες τους αναρχικούς όταν αυτοί διεκδικούν την πλήρη ελευθερία και την ίση δικαιοσύνη για όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις και δηλώνουν με ειλικρίνεια ότι, σήμερα όπως χθες, στο βαθμό που η κτηνώδης δύναμη της ξιφολόγχης θα υπερασπίζει την καταπίεση και τα προνόμια, η λαϊκή εξέγερση, η ατομική και μαζική επανάσταση, είναι τα αναγκαία μέσα για την επίτευξη της χειραφέτησης.

Θυμίζω ότι επ’ ευκαιρία μιας πολύκροτης αναρχικής απόπειρας, κάποιος που φιγουράριζε τότε στις πρώτες γραμμές του σοσιαλιστικού κόμματος και είχε επιστρέψει φρέσκος-φρέσκος από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, κραύγαζε δυνατά, με την έγκριση των συντρόφων του, ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή και δεν πρέπει να αφαιρείται ούτε για την υπόθεση της ελευθερίας. Φαίνεται ότι εξαιρείται η ζωή των Τούρκων και η υπόθεση της ελληνικής ανεξαρτησίας. Παραλογισμός ή υποκρισία;

Ωστόσο η αναρχική βία είναι η μοναδική που δικαιολογείται, η μοναδική που δεν είναι εγκληματική.

Μιλώ φυσικά για τη βία που έχει όντως αναρχικά χαρακτηριστικά, και όχι για κάποια τυφλή ή παράλογη βίαιη ενέργεια η οποία αποδίδεται στους αναρχικούς, ή για εκείνη που πιθανώς διαπράττεται από πραγματικούς αναρχικούς, ωθούμενους στην παραφορά από άδικες καταδιώξεις, ή τυφλωμένους, λόγω υπερβολικής ευαισθησίας που δεν μετριάζει η λογική, από τη θέα των κοινωνικών αδικιών, από τη λύπη για τη λύπη των άλλων. Η πραγματική αναρχική βία είναι αυτή που σταματά όταν σταματά η ανάγκη υπεράσπισης της ελευθερίας. Αυτή μετριάζεται από τη γνώση ότι τα άτομα ξεχωριστά, λόγω κληρονομικότητας και περιβάλλοντος, είναι ελάχιστα υπεύθυνα για τη θέση που βρέθηκαν• αυτή δεν την εμπνέει το μίσος αλλά η αγάπη• και είναι ιερή εφόσον σκοπεύει στην απελευθέρωση των πάντων και όχι στην αντικατάσταση της κυριαρχίας των άλλων με τη δική τους.

Υπήρξε στην Ιταλία ένα κόμμα που, με σκοπούς ανωτέρου επιπέδου, προσπάθησε να σβήσει από τις μάζες κάθε εμπιστοσύνη στη βία… και κατάφερε να τις καταστήσει ανίκανες για οποιαδήποτε αντίσταση όταν ήρθε ο φασισμός. Μου φαίνεται ότι ο ίδιος ο Τουράτι λίγο-πολύ το αναγνώρισε ξεκάθαρα και θρήνησε γι’ αυτό στην ομιλία του στο Παρίσι στη μνήμη του Ζωρές.

Οι αναρχικοί δεν είναι υποκριτές. Η δύναμη χρειάζεται να αποκρούεται με τη δύναμη: σήμερα εναντίον της καταπίεσης του σήμερα• αύριο εναντίον της καταπίεσης που ίσως αντικαταστήσει αυτή του σήμερα.

Εμείς θέλουμε την ελευθερία για όλους, για μας και για τους φίλους μας, όπως για τους αντιπάλους και τους εχθρούς μας. Ελευθερία στοχασμού και προπαγάνδισης της σκέψης μας, ελευθερία εργασίας και οργάνωσης της ζωής μας όπως μας ευχαριστεί• όχι ελευθερία, εννοείται – και παρακαλούνται οι κομμουνιστές να μην παρερμηνεύουν – για την κατάργηση της ελευθερίας και εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων.

«Pensiero e Volontà», 1η Σεπτέμβρη 1924

Από http://eagainst.com/

Οι εστίες ανομίας, όπως τις εξήγησα στην κόρη μου

Απο τη Θεατρική Ομάδα Buffonata

Αν η villa amalias ήταν σαν όλα τ ’αλλά  σπίτια θα έπαυε να είναι μια εστία ανομίας ;  ρώτησε τον κύριο Κ η μικρή του κόρη .Σίγουρα αποκρίθηκε εκείνος.    

Αν η villa amalias  ήταν σαν όλα τ ’αλλά σπίτια θα κυριαρχούσε σ’ αυτήν το άσπρο χρώμα ,όπως συμβαίνει σ’ όλα σπουδαία κτήρια .Υπουργεία, πολυεθνικές, φυλακές, στρατόπεδα. Στο εσωτερικό  της θα έμπαινε μόνο η σπουδαία τέχνη. Αυτή που εξαφανίζει τις όποιες υποψίες έχουμε, πως κάτι δεν πάει καλά σ’ αυτόν τον κόσμο και μας αναστατώνουν. Που παρουσιάζει τους αφέντες μας σαν αυτό που είναι : άνθρωποι καλοκάγαθοι, ηθικοί ,ειρηνοποιοί .Στη  βιβλιοθήκη θα υπήρχαν βιβλία υψηλής ποιοτητας που θα μας βοηθούσαν να αισθανόμαστε χαρούμενοι και ευσυνείδητοι που ιδρώνουμε και ματώνουμε γι’ αυτούς τους αξιαγάπητους κυρίους , που τόσο νοιάζονται για μας .   

   Σ’ αυτό σπίτι η τηλεόραση θα ήταν πάντα ανοικτή, ακόμα και αργά το βράδυ ή νωρίς το πρωί. Η μόνη σχέση με απεργίες και διαδηλώσεις θα ήταν μέσω των δελτίων ειδήσεων .Οι κουβέντες θ’αναπαρήγαγαν τα σχόλια της tv,  τ’ αστεία που θ’ ακούγονταν θα ήταν διάφορων πετυχημένων τηλεοπτικών περσόνων. Οι κάτοικοι αυτού του σπιτιού θα προσπαθούσαν με υπομονή κι επιμονή να μοιάσουν στην εμφάνιση ,στο hype των αγαπημένων τους ηρώων του κόσμου του θεάματος.  Για να ανανεώνονται στον αγώνα της καθημερινότητας θα είχαν τοποθετήσει σε περίοπτη θέση κάποια μαγικά χαπάκια: αγχολυτικά, ερωτικά διεργετικά, τονωτικά. Μοναξιά δεν θα ένιωθαν ποτέ. Θα χάνονταν μέσα στις εκατοντάδες των φίλων στο facebook. Ο  διάλογος ,η ισότιμη συμμετοχή σε μια συζήτηση θα ήταν άγνωστες διαδικασίες και η λέξη αυτοοργάνωση δεν θα μπορούσε καν να προφερθεί. Τον λόγο θα είχαν αποκλειστικά οι προστακτικές.

     Όσο για προβλήματα της περιοχής δεν θα τα είχαν ακουστά, αλλά και να υπήρχαν αυτά αφορούν τους υπεύθυνους που μένουν σε άλλες περιοχές .Για κάθε άστεγο, κάθε απολυμένο, σίγουρα θα περίσσευε ένα βλέμμα συμπόνιας ,αλλά τι  περισσότερο μπορεί να κάνει ένας απλός πολίτης ; Όταν ένας αστυνομικός θα ξυλοφόρτωνε έναν συμπολίτη τους, πότε δεν θα τον παρενοχλούσαν στο έργο του  ρωτώντας "γιατί;" Κι ούτε θ’ ασχολιόντουσαν  με κάτι τύπους που στην επόμενη γωνία θα φώναζαν " Hail  Hitler " μαχαιρώνοντας κάποιον περαστικό . " Εγώ κοιτάω την δουλειά μου. Δεν ενοχλώ κανέναν " θα έλεγαν και θα κλείδωναν ήρεμα την πόρτα ασφαλείας, ανακουφισμένοι που θ ’απολάμβαναν για ένα ακόμη απόγευμα την θαλπωρή του γνωστού τους καναπέ.

   Επίσης ,σ’ αυτό το σπίτι η κατάθλιψη, οι νευρώσεις δεν θα είχαν χώρο. Θα κρύβονταν πίσω απ’ αστραφτερά χαμόγελα ,δροσερές αναπνοές και στυλιζαρισμένες συμπεριφορές. Μια αγκαλιά , μια φιλία, ένας έρωτας ,ποτέ δεν θα δωρίζονταν έτσι απλά, άνευ λόγου .Θα  έπρεπε να ζυγίσεις τι θα πάρεις .Οι κάτοικοί του δεν θα ήταν αμόρφωτοί αλήτες. Θα   λειτουργούσαν σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς όπως  συμβαίνει σ’ όλα τ’ άλλα σπίτια. Μέσω Skype  και what’s up θα κατέληγαν σε διάφορα σιγουράκια για το Στοίχημα, αποθεώνοντας έτσι τη δύναμη της  συλλογικής δημιουργίας. Αλλά και οι γιορτές θα ήταν πάντα συλλογικές .Με καλεσμένους συγγενείς α βαθμού και 2-3 συγκεκριμένους φίλους θα διασκέδαζαν σε   2-3 συγκεκριμένες ημερομηνίες το χρόνο.

   Σ’ αυτό το σπίτι οι κάτοικοί του το μόνο άδικο που θα έβλεπαν και για το οποίο θα ‘θελαν να ουρλιάξουν δυνατά ,θα ήταν ότι δε βρίσκονταν τόσο ψηλά όσο θα ‘θελαν στην κοινωνική ιεραρχία.

Το βραδύ θα κοιμόντουσαν βαθιά, ονειρευόμενοι πως ήταν πιο πλούσιοι, πιο όμορφοι, πιο αυταρχικοί …Με λίγα λόγια , μόνο αν η villa amalias ήταν σαν όλα τ’ άλλα σπίτια θα έπαυε ν’ αποτελεί εστία ανομίας .  

Η θεατρική ομάδα Buffonata "μεγάλωσε" στη κατάληψη της Βίλλας Αμαλίας. Οι ίδιοι γράφουν:

¨Βιώνοντας στην εποχή μας την αποθέωση του ατομισμού επιλέξαμε συνειδητά, να εκφραστούμε στην villa amalias υποστηρίζοντας τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους . Με το θέατρο ως εργαλείο και μέσο προσπαθούμε να γνωρίσουμε την πραγματικότητα γύρω μας ,αλλά και μέσα μας και να την ξεπεράσουμε. Κόντρα σε κάθε λογική κέρδους και κατανάλωσης ,διότι οι ανάγκες μας δεν είναι εμπορεύσιμες. Συλλογικά, αυτοοργανωμένα, συνηθισμένοι άντρες και συνηθισμένες γυναίκες, δίχως αυθεντίες και ειδικούς, δημιουργούμε το θέατρο των  «όλων». Όπου θέατρο μπορούν να παίξουν όλοι ,ακόμη και οι ηθοποιοί. Όπου η απόσταση θεατή και ηθοποιού εκμηδενίζεται. Μέσα στην πορεία όλων αυτών των 13 χρόνων, το μεγάλο σπίτι δεν είναι απλά ένας χώρος φιλοξενίας των καλλιτεχνικών μας ανησυχιών. Αλλά κάτι πολύ περισσότερο…

    Είναι ο τρόπος που δημιουργούμε ,που αποτυπώνει τον κόσμο που ονειρευόμαστε. Το  DIY. Η αυτοοργανωμένη έκφραση και δημιουργία . Η συλλογική μας ζωή, οι χαρές μας αλλά και οι δύσκολες στιγμές μας. Το πρόταγμα της κατάληψης , η έμπρακτη αλληλεγγύη στους άστεγους , η στήριξη των καταληψιών μεταναστών.  

    Είναι η συνεργασία και η αλληλεγγύη με τις άλλες καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα. Οι  πορείες αλληλεγγύης, οι συζητήσεις, οι ανακαταλήψεις μετά από κάθε εκκένωση. Το ανταγωνιστικό νήμα που συνδέει όλες τις καταλήψεις.

     Είναι o παγωμένος χρόνος της μητρόπολης που κάποιοι τον λιώνουν και τον κάνουν ζωή. Οι συναυλίες, οι βραδιές ποίησης, τα θεατρικά, οι προβολές, η πανκ Πέμπτη. Η απαλλοτρίωση του κλεμμένου χρόνου και χώρου. Στο Πεδίο, στο Στρέφη , στο Μπαρουτάδικο, στο Θησείο ,στο Κεραμεικό , στη πλατεία Βικτωρίας. Γιατί οι χώροι αυτής της πόλης μας ανήκουν.

    Είναι οι συλλογικές μας διαδικασίες και υποδομές . Το συναυλιάδικο ,το στούντιο , η τυπογραφική, το εργαστήρι vitro,  η ομάδα συναυλιών ,το βιβλιοπωλείο , η δανειστική βιβλιοθήκη, το παιδικό στέκι ,οι εκδόσεις .¨

Το πάθος για την Λευτεριά

                               

<<Το πάθος για την Λευτεριά είναι δυνατότερο απ όλα τα κελιά.. Λίγα λόγια για την ιστορία ενός απ τα πιο όμορφα αναρχικά συνθήματα.Λίγα λόγια,ας πούμε, αφιερωμένα στην μνήμη των συντρόφων που έφυγαν. Λίγα λόγια για να θυμόμαστε ή να μαθαίνουμε.

Είναι στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄80,το κίνημα ενάντια στις φυλακές υπάρχει αλλά την κινητοποίηση που θα αναφέρω δεν την οργάνωσε καμία συνέλευση. Ξημερώματα μάθαμε,(ο Γιάννης ο Μπουκετζίδης μας το είπε δηλαδή και αυτός είχε την ιδέα)και αυθόρμητα αποφασίσαμε να μαζευτούμε έξω απ τις φυλακές Κορυδαλλού, γιατί νωρίς το πρωί θα γινόταν ξαφνική μεταγωγή του Γιάννη Πετρόπουλου. Μαζευτήκαμε λοιπόν καμιά τριανταριά άτομα όλοι κ όλοι κι αυτοί ξενύχτηδες. Όσοι δηλαδή ήμασταν σε συγεκριμένα μπαράκια των Εξαρχείων και μας βρήκε στα γρήγορα ο Γιαννάκης.Όταν συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία Εξαρχείων και μετρηθήκαμε καταλάβαμε ,εννοείται, το μικρό αριθμητικά μας μέγεθος αλλά αυτό δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα.Ξεκινήσαμε και φτάσαμε με το πρώτο φως στον Κορυδαλλό, πήραμε καφέδες απ το καφενείο στην γωνία πριν τις φυλακές και ανηφορίσαμε τα λίγα μέτρα προς την είσοδο. Όσο πλησιάζαμε είδαμε ότι καμιά δεκαριά, χωρίς υπερβολές, κλούβες των ΜΑΤ ήταν παρκαρισμένες και κάμποσες διμοιρίες ήταν ήδη παρατεταγμένες εκεί. Υπερβολικά πολλές δυνάμεις για πάρτη μας. Ενώ κάποιοι σκεφτόμασταν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, ο Μπούκης ήρθε κοντά και ενθουσιασμένος μας διάβασε ένα σύνθημα που μόλις είχε εμπνευσθεί και το'χε γράψει πρόχειρα στο πακέτο απ τα τσιγάρα του.. Το πάθος για την Λευτεριά είναι μεγαλύτερο απ όλα τα κελιά.. Ενθουσιασμός στις μάζες αλλά κανα δυό, και γω μαζί, είχαμε επιφύλαξη: Μεγαλύτερο..,δεν βγαίνει ρε γαμώτο, δεν φωνάζεται εύκολα αλλά και δεν καλοστέκει και νοηματικά.. Εκφράσαμε τις αντιρρήσεις μας και το διορθώσαμε,με κοινή συμφωνία... ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ... Πω, πω ,μπράβο ρε Γιάννη, πολύ καλό. Ο πρώτος που το φώναξε ήταν ο ίδιος που το εμπνεύστηκε, όταν μετά απο άλλη έμπνευση που είχε,αποφάσισε μόνος του να κάνει καθιστική διαμαρτυρία και τον σηκώσανε οι μπάτσοι στα χέρια και τον βάλανε στην κλούβα.Τότε φωνάχθηκε για πρώτη φορά το νέο σύνθημα. Το φωνάξαμε βέβαια και οι υπόλοιποι καθώς μας πατούσαν και μας σπρώχνανε στο στενό. Το φωνάζαμε με όλη μας την δύναμη ακόμα και όταν βγήκαμε στην λεωφόρο με τις διμοιρίες πίσω μας. Αυτή είναι η μικρή ιστορία του συνθήματος και θεώρησα ότι έπρεπε να την αναφέρω και δημόσια. Έτσι σαν μια συνεισφορά στην μνήμη. Και,ας μου επιτραπεί, σαν ένα κατεβώδιο για τους συντρόφους που έφυγαν αλλά και σαν ένα βαθύ συγκινημένο καλωσόρισμα στους νέους συντρόφους που ήρθαν και συνεχίζουν να έρχονται.Γιατί πάντα και τώρα: ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ>>

Από Soulis Thomopoulos

Δέκα Τεχνικές Ελέγχου του Μυαλού

Τα περισσότερα αποσπάσματα από το παρακάτω κείμενο είναι από τα βιβλία του Νόαμ Τσόμσκι

Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών. Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.

Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων

Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί. Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.

Η τεχνική της υποβάθμισης

Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990.Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.

Η στρατηγική της αναβολής (Σαλαμοποιήση)

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτα απ’ όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα. Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.

Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος. Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές…

Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία

Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα

Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.

Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή

Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!

Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους

Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη Βιολογία, τη Νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας. Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ’ όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ’ όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.

Το παραπάνω απόσπασμα είναι δημοσιευμένο στο έντυπο δρόμου «Η ελευθερία αρχίζει από (Α)» τεύχος 4 Γενάρης 2013 . Το έντυπο διαδίδεται δωρεάν και είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς, από την ομάδα ελευθεριακής σκέψης  “NEGROROJO” . Η ομάδα αυτή συναντιέται στον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο Pasamontana  –  κάθε Παρασκευή στις  5μμ – στον Κορυδαλλό. Δημητρακοπούλου 23.

Όπως δηλώνεται από τους ίδιους σε κάποιο είδος editorial στη 2^η σελίδα :

«Το έντυπο αυτό δεν είναι προϊόν. Δεν πωλείται, δεν έχει τιμή. Κάθε χρηματική συνεισφορά είναι καλοδεχούμενη, στα πλαίσια της αλληλεγγύης, ώστε να είναι εφικτή η συνέχιση του εγχειρήματος. Στον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο Pasamontana , όλοι μαζί συζητάμε και φτιάχνουμε τον κόσμο που ονειρευόμαστε. Μακριά από κάθε εξουσία, εμπορικούς καταναγκασμούς, μακριά από θεσμούς, ηγέτες και αυθεντίες. Ενάντια σε κάθε ρατσισμό και φασισμό.»

http://eleftheriakiskepsi.blogspot.com/      elefskepsi@hotmail.gr

Με λένε Μιχάλη...

«Με λένε Μιχάλη.
    Γεννήθηκα το 1980 στην Αθήνα, στο "Μητέρα". Οι γονείς μου τότε έμεναν στο Παγκράτι. Μετά τη γέννα μου μετακομίσαμε στα Πατήσια. Οι γονείς μου είναι από τη Νιγηρία. Ο πατέρας μου ήρθε στην Ελλάδα για να σπουδάσει, τη δεκαετία του ΄70. Ύστερα από κάποια χρόνια έφερε και τη μητέρα μου. Από τα παιδικά μου χρόνια δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Στο δημοτικό τα πήγαινα μια χαρά με τα άλλα παιδιά. Μόνο όταν τσακωνόμασταν στο ποδόσφαιρο με στολίζανε με βρισιές του τύπου «αράπης» και τα σχετικά. Ήμουν ο μόνος μαύρος στο σχολείο μου.
    Θυμάμαι επίσης ένα σκηνικό. Μια μέρα, έπειτα από τσακωμό, κάποια παιδιά με είχαν βάλει στη μέση και με έβριζαν. Τότε ένα παιδί που τον έλεγαν Ηλία όρμησε εναντίον τους για να με υπερασπιστεί. Από τότε γίναμε κολλητοί φίλοι. Τα πρώτα χρόνια στο σπίτι μιλούσαμε νιγηριανά και αγγλικά. Αυτό όμως με εμπόδιζε για τα μαθήματα. Μέχρι που ο δάσκαλος κάλεσε τους γονείς μου και τους είπε ότι έπρεπε να μιλήσουμε ελληνικά στο σπίτι. Με τα χρόνια επικράτησαν τα ελληνικά στο σπίτι μας. Ελληνικά και hiphop. Από εννέα χρόνων μιλώ μόνο ελληνικά. Μιλώ επίσης άψογα αγγλικά, ενώ τα νιγηριανά τα καταλαβαίνω αλλά δεν τα μιλώ πια.
Το πάθος για τη μουσική το «κόλλησα», ίσως, επειδή μεγάλωσα ανάμεσα σε διάφορους γλωσσικούς ήχους. Στο γυμνάσιο παθιάστηκα με τα γκράφιτι, τη hip-hop και τη Dram΄Ν΄ Βase. Είναι χρόνια που περνούν διοργανώνοντας πάρτι και ανταλλάσσοντας κασέτες με τα φιλαράκια. Εκείνη την περίοδο μπήκε έντονα η θρησκεία στη ζωή μου. Μαζί της και η πρώτη υπαρξιακή σύγκρουση. Γιατί η θρησκεία έλεγε «ειρήνη υμίν», ενώ το hip-hop μιλούσε για εξέγερση. Η θρησκεία ήταν ευχή, το hip-hop δράση. Το hip-hop και τα γκράφιτι ήταν για μένα ένα είδος ξεσπάσματος. Τότε, για πρώτη φορά, άρχισα να γράφω στίχους. Έγραφα και για τον ρατσισμό.
    Ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι που είχα απωθήσει: το χρώμα της επιδερμίδας μου. Το να είσαι μαύρος. Εγώ είμαι περήφανος που είμαι μαύρος. Το να είσαι μαύρος όμως σημαίνει ότι συναντάς μπροστά σου έναν τοίχο. Σημαίνει ότι πρέπει να ξοδεύεις πολλή ενέργεια για να πείσεις τους γύρω σου ότι δεν είσαι γεννημένος μόνο για να πουλάς CD και να παίξεις μπάσκετ. Ότι μπορείς να γίνεις γιατρός, λογοτέχνης, σχεδιαστής μόδας, οτιδήποτε. Το να είσαι μαύρος σημαίνει ότι ζεις με αυτό το χρώμα, το αναπνέεις, ότι δεν σε αφήνουν ποτέ να νιώσεις αόρατος. Τη μεγαλύτερη έκπληξη την προκαλείς όταν μιλάς ελληνικά χωρίς προφορά. Παθαίνουν πλάκα. Μερικοί κάθονται με το στόμα ανοιχτό και σε κοιτάνε σαν εξωγήινο. Τέλος πάντων...
    Ένα καλοκαίρι στη Σύρο. Η ανατροπή στη ζωή μου συνέβη ένα καλοκαίρι στη Σύρο. Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο. Ήθελα τότε να μπω στη Σχολή Καλών Τεχνών και άρχισα να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα ελευθέρου σχεδίου. Το καλοκαίρι πήγα στη Σύρο για να δουλέψω στο εργαστήριο της δασκάλας μου. Έκανα βόλτα ένα απόγευμα, όταν ξαφνικά μπροστά στα πόδια μου σταμάτησε ένα αστυνομικό τζιπ. Βγήκαν έξω δυο αστυνομικοί και μου ζήτησαν τα χαρτιά. Είχα μαζί μου τη ληξιαρχική πράξη γέννησης. Θεωρούσα ότι ήταν αρκετή, αφού είχα γεννηθεί στην Ελλάδα. Με πήγαν στο Τμήμα. Μου είπαν ότι τα χαρτιά μου είναι ελλιπή. Ένας από τους αστυνομικούς μού είπε ότι θα με απελάσουν. «Πού θα με απελάσετε;» ρώτησα. «Στα σύνορα και να πας από εκεί που ήρθες», μου απάντησε. «Εγώ δεν ήρθα από πουθενά. Έχω γεννηθεί στην Ελλάδα», είπα. Δεν πήρα απάντηση. Απέλαση, σύνορα, όλα αυτά μου φαίνονταν σαν ταινία. Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου και είχα κατατρομάξει. Έμεινα εκεί τρεις μέρες, στο σκοτάδι, κοιμόμουν χάμω, σε ένα μικροσκοπικό κελί με δυο Πακιστανούς που δεν μιλούσαν ούτε ελληνικά ούτε αγγλικά. Αυτές οι τρεις μέρες ανέτρεψαν τα πάντα μέσα μου. Με τη μεσολάβηση φίλων και δικηγόρων με άφησαν ελεύθερο. 
    Τότε άρχισαν να με βασανίζουν τα ερωτήματα. Ποιος ήμουν; Τώρα καταλάβαινα γιατί δεν με καλούσαν φαντάρο, όπως συνέβαινε με όλους τους φίλους μου. «Φίλε μου, εσύ είσαι ξένος», έλεγα στον εαυτό μου. Και πάλι δεν ήθελα να το πιστέψω όμως. Σκεφτόμουν ότι οι αστυνομικοί είχαν κάνει λάθος. Ήταν ένας μηχανισμός άμυνας για να μη διαλυθώ. Τα χαρτιά, τα χαρτιά, τα χαρτιά. Όταν εισέβαλε στη ζωή μου η λέξη χαρτιά και αλλοδαπός όλα καθάρισαν πλέον. Ρώτησα τους υπαλλήλους στον δήμο εάν μπορώ να βγάλω ελληνική ταυτότητα επειδή έχω γεννηθεί εδώ. Μου απάντησαν κοφτά: «όχι». Μετά ήρθαν οι ουρές, οι βεβαιώσεις, τα ένσημα, τα γραφεία, οι υπάλληλοι, η ατελείωτη αναμονή. Και όταν βγαίνει η άδεια παραμονής είναι ληγμένη. Ξανά ουρές, βεβαιώσεις, ένσημα, γραφεία, υπάλληλοι, ατελείωτη αναμονή. Με αυτά θα φας όλη τη ζωή σου. Τα καλύτερα χρόνια σου φεύγουν κυνηγώντας τα χαρτιά. Δεν μπορείς να πας πουθενά. Τα όνειρα για το πανεπιστήμιο τα εγκατέλειψα γιατί κυνηγούσα τα χαρτιά. 
    Με κάλεσαν το 2002 στη Γαλλία για να εκπροσωπήσω την Ελλάδα σε ένα φεστιβάλ θεάτρου δρόμου. Δεν πήγα γιατί δεν είχα χαρτιά. Ήθελα να ανοίξω μια δική μου δουλειά, δεν μπόρεσα γιατί δεν είχα χαρτιά. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου...Νιώθεις σιγά σιγά να ανοίγει ένα χαντάκι ανάμεσα σε σένα και στους φίλους σου. Εκείνοι προχωράνε, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αυτό που για σένα αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, γι΄ αυτούς είναι ένα τίποτα. Επειδή δεν έχεις κανονικά χαρτιά δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Σκέψου τι κατάπτωση. Να είσαι είκοσι χρόνων και να μη μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Φθείρεσαι ανεπαίσθητα, γίνεσαι μικρός, κλείνεσαι στον εαυτό σου. Πρέπει να προσέχεις πολύ για να μη γίνεις ανθρωπάκι. Για να μη δεις όλους τους γύρω σου ως εν δυνάμει εχθρούς. 
    Ύστερα έρχονται άλλες ερωτήσεις. Τι είσαι; Γεννήθηκες εδώ, τραγουδάς τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, στο σχολείο είπες ποιήματα για την 25η Μαρτίου. Και όμως σε θεωρούν αλλοδαπό. Στη Νιγηρία εσύ δεν έχεις πάει ποτέ. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου. Τι είσαι λοιπόν; Πρέπει να είσαι τρεις φορές τρελός για να μην τρελαθείς. Πρέπει να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να μην αφήσεις την πραγματικότητα να σε ξεκάνει. 
    Τι κάνω αυτή τη στιγμή; Ασχολούμαι πολύ με τη μουσική και με το θέατρο του δρόμου. Τώρα δουλεύω στον «Κοσμοπολιτισμό», ένα πολιτιστικό κέντρο που διοργανώνει και πολλά ενδιαφέροντα event με μετανάστες καλλιτέχνες. Τα χαρτιά; Τα περιμένω ακόμα, εδώ και δυο χρόνια. Το μέλλον; Το μέλλον, φίλε μου, είναι τα όνειρά μου. Αυτά είναι η ασπίδα και η ελευθερία μου..." 

του Gazmend Kapllani

Πηγή: http://apenantioxthi.blogspot.gr

Μήπως το παιδί σας είναι αναρχικός;

Από Nancy Kns

Μετά και το πρόσφατο δημοσίευμα της φυλλάδας "Πρώτο Ψέμα" για τον προσηλυτισμό νεαρών στην Αναρχία και κατά προέκταση στην τρομοκρατία, είναι πια επιτακτική η ανάγκη να αναχαιτισθεί ο κίνδυνος που μας απασχολεί όλους. Διότι το θέμα που καίει όλους τους γονείς δεν είναι ο βιοπορισμός, το ενοίκιο ή το δάνειο που τρέχει, οι λογαριασμοί που καταφθάνουν συνεχώς και το γενικότερο αίσθημα ανασφάλειας για το μέλλον. Το πραγματικό πρόβλημα για κάθε ελληνική οικογένεια είναι μήπως το παιδί τους γίνει αναρχικός.

Σας παραθέτουμε λοιπόν 5+1 ενδείξεις, για να γνωρίζει ο κάθε γονέας εάν το παιδί του έχει πέσει στην Αναρχία.

1. Προβλήματα στις κοινωνικές σχέσεις:

Εάν παρατηρήσετε ότι το παιδί σας δείχνει μια αδικαιολόγητη ευαισθησία για τα προβλήματα άλλων ανθρώπων, ακόμη κι αγνώστων, είναι μάλλον ώρα να ανησυχήσετε. Έχει παρατηρηθεί πως τα παιδιά που έχουν λάβει τον χαρακτηρισμό του "αναρχικού" δείχνουν 5-6 φορές περισσότερο ενδιαφέρον για τον "άλλον" σε σχέση με τα φυσιολογικά παιδιά. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να παραβλέπουν βασικές διαφορές που διατηρούν με άλλους ανθρώπους, όπως η εθνικότητα και το φύλο.

2. Προβλήματα με την Δικαιοσύνη:

Η παραβατική συμπεριφορά ανέκαθεν αποτελούσε σοβαρή ένδειξη για τα προβληματικά παιδιά. Στην περίπτωση των "αναρχικών" παιδιών, η παραβατικότητα αυτή εμφανίζεται πρώτα σε θεωρητικό επίπεδο. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της κυρίας Κ. " Όλα ξεκίνησαν όταν ο γιος μου (15 ετών) επιστρέφοντας απ' το σχολείο με ρώτησε αν πρέπει να υπακούμε σε νόμους που δεν είναι δίκαιοι". Εμφανώς ταραγμένη η μητέρα, είπε πως ο γιος της δεν είχε εμφανίσει ποτέ παρόμοια προβλήματα πριν από το περιστατικό. "Με τον καιρό, το παιδί μου άλλαξε εντελώς, αρνείται να υπακούσει πια ακόμα και σε βασικές εντολές όταν δεν τις θεωρεί δίκαιες. Δεν τον αναγνωρίζω πλέον".

3. Προβλήματα σχετιζόμενα με το διάβασμα:

Ενώ τα περισσότερα παιδιά φαίνεται να αρκούνται στην ανάγνωση όσων τους ανατίθενται, τα "αναρχικά" παιδιά εμφανίζουν τάσεις να διαβάζουν αναγνώσματα που δεν περιέχονται στη διδακτέα ύλη. Σε πολλές περιστάσεις, μάλιστα, η επιθυμία αυτή τους εμποδίζει από την παρακολούθηση τηλεόρασης και βιντεοπαιχνιδιών. Αν και φαινομενικά το συγκεκριμένο πρόβλημα ταυτίζεται με τα προβλήματα παραβατικότητας, τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να εμφανιστούν και χωρίς την ταυτόχρονη παρουσία άλλων συμπτωμάτων. Θεματικά φαίνεται να εξιτάρονται κυρίως από την ανάγνωση Ιστορίας, πολιτικών επιστημών αλλά και ποίησης.

4. Προβλήματα αυτοπεποίθησης:

Όπως έχει δείξει η διεθνής βιβλιογραφία, τα περισσότερα παιδιά καταφέρνουν να αναπτύξουν την αυτοπεποίθηση τους σε φυσιολογικά επίπεδα χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Τα αναρχικά παιδιά, αντιθέτως, δείχνουν πολλές φορές σημάδια ακραίας αυτοεκτίμησης που φτάνει σε επίπεδα έντονου ναρκισσισμού. Σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά αυτά, ακόμα και σε προσχολική ηλικία, φαίνεται να πιστεύουν ότι είναι σε θέση να ξεπεράσουν προκλήσεις χωρίς την παρέμβαση ή τις οδηγίες μεγαλυτέρων. Ενώ κάτι τέτοιο μπορεί να μην φαντάζει ως σοβαρό πρόβλημα αρχικά, ενδέχεται να επιφέρει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα στη συνέχεια.

5. Προβλήματα στη λήψη τροφής:

Ένα από τα πιο συχνά προβλήματα που παρατηρείται στα παιδιά αυτά αφορά στη λήψη τροφής. Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν μαρτυρίες γονέων που αναφέρουν ότι τα παιδιά αυτά αρνούνται εντελώς να καταναλώσουν κουτόχορτο. Παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες γονέων και φορέων (σχολείο, Εκκλησία, ΜΜΕ) να πείσουν τα παιδιά να συνεχίσουν την κατανάλωση, εντούτοις η αναγκαστική πρόσληψη του δεν φαίνεται να αποδίδει θετικά αποτελέσματα. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, έχει παρατηρηθεί ότι, πέρα από την άρνηση καθ' αυτή, πολλά παιδιά οδηγούνται και στην αμφισβήτηση παγιωμένων πεποιθήσεων και δογμάτων με απρόβλεπτες συνέπειες.

6. Προβλήματα σχετιζόμενα με τον ύπνο:

Ίσως η σοβαρότερη απ' όλες τις υπόλοιπες ενδείξεις. Ενώ τα περισσότερα παιδιά βλέπουν όνειρα μόνο κατά τη διάρκεια του ύπνου, τα αναρχικά παιδιά συνεχίζουν να τα βλέπουν και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πλήθος ερευνών σε νευρολογικό επίπεδο έχουν επιχειρήσει να εξηγήσουν αυτό το περίεργο φαινόμενο χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Σε αυτό που συμφωνούν πάντως οι περισσότεροι επιστήμονες είναι πως, αν το πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να οδηγήσει σε περαιτέρω ενοχλήσεις, έως και εμμονές, για την πραγματοποίηση των ονείρων αυτών.

Περαστικά σας!

Kαι ακούστε μουσική

David Graeber : Είσαι αναρχικός-η; Η απάντηση μπορεί να σε εκπλήξει (αναδημοσίευση)

Το κείμενο του David Graeber που ακολουθεί, υπάρχει σε πολλά site αναρχικής θεωρίας και λόγου στο διαδίκτυο. Προσωπικά το βρήκα ΕΔΩ.

Η μετάφραση που έχω κάνει είναι χωρίς επιμέλεια, οπότε όπως πάντα να συγχωρέσετε την όποια χοντράδα. Ο Ντέιβιντ Γκράεμπερ είναι ένας από τους πλέον γνωστούς ανθρωπολόγους της γενιάς του, και για τη πρωτογενή έρευνα που έκανε στο νησί της Μαγαδασκάρης αλλά και για την πολιτική του δράση ως αναρχικός στο κίνημα κατά της Παγκοσμιοποίησης της τελευταίας δεκαετίας. Δίδασκε στο πανεπιστήμιο του Γέηλ από όπου και εκδιώχθηκε λόγω της πολιτικής του δράσης. Τώρα διδάσκει στο πανεπιστήμιο Γκόλντσμιθς του Λονδίνου. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του: “Αποσπάσματα μιας αναρχικής ανθρωπολογίας”και “Κίνημα , Βία , Τέχνη και Επανάσταση” , από τις ελευθεριακές εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες, ενώ ετοιμάζονται το “Τέλος των Πρωτοποριών” και το “Το Χρέος : Τα πρώτα 5.000 χρόνια” το οποίο είναι και το τελευταίο του βιβλίο, το οποίο είναι απλά εκπληκτικό. Μπορείτε να δείτε τη συνέντευξη του Ντέιβιντ Γκράεμπερ από το 2010, όταν ήρθε στην Ελλάδα : ΕΔΩ .

Του David Greaber

Πιθανώς να έχεις ήδη ακούσει ένα-δυο πράγματα για τους αναρχικούς και τι υποτίθεται ότι πιστεύουν. Το πιθανότερο είναι πως ότι έχεις ακούσει είναι ανοησίες. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι αναρχικοί είναι υποστηρικτές της βίας, του χάους και της καταστροφής ή ότι είναι τρελαμένοι μηδενιστές που απλά θέλουν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Στη πραγματικότητα τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Οι αναρχικοί είναι απλά άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα ανθρώπινα όντα είναι ικανά να συμπεριφέρονται με εύλογο τρόπο χωρίς να τους το επιβάλουν. Είναι μια πολύ απλή σκέψη. Μα είναι μια που οι πλούσιοι και δυνατοί έβρισκαν πάντοτε πολύ επικίνδυνη.

Στην πιο απλή μορφή τους τα αναρχικά πιστεύω καταλήγουν σε δύο βασικές υποθέσεις. Η πρώτη είναι ότι τα ανθρώπινα όντα είναι, υπό κανονικές συνθήκες, όσο λογικά και αξιοπρεπή τους επιτρέπεται να είναι και μπορούν να οργανώνουν τον εαυτό τους αλλά και τις κοινότητες τους, χωρίς να χρειάζεται να τους πουν το πως. Η δεύτερη είναι ότι η εξουσία διαφθείρει. Περισσότερο απ΄όλα, ο αναρχισμός σημαίνει απλά να έχεις το κουράγιο να παίρνεις τις αρχές της κοινής ευπρέπειας, με τις οποίες όλοι ζούμε, και να τις ακολουθείς μέσα από τα λογικά συμπεράσματα τους. Όσο παράξενο και αν φαίνεται, στα πιο σημαντικά πράγματα είσαι ήδη αναρχικός-ή, απλά δεν το συνειδητοποιείς.

Ας αρχίσουμε παίρνοντας μερικά παραδείγματα από την καθημερινή ζωή.

Αν υπάρχει μια γραμμή για να ανέβεις σε ένα λεωφορείο με πολύ κόσμο, περιμένεις τη σειρά σου και αποφεύγεις να ανοίξεις δρόμο με τον αγκώνα σου, ακόμα και όταν δεν υπάρχει τριγύρω αστυνομία;

Αν απάντησες “ναι”, τότε είσαι συνηθισμένος να συμπεριφέρεσαι σαν αναρχικός-η!

Η πιο βασική αναρχική ιδέα είναι η αυτο-οργάνωση: η υπόθεση ότι τα ανθρώπινα όντα δεν χρειάζονται να απειλούνται με διώξεις για να είναι ικανά να φτάσουν σε λογική κατανόηση το ένα με το άλλο ή να συμπεριφερθούν μεταξύ τους με αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Όλοι πιστεύουν ότι είναι ικανοί να συμπεριφέρονται εύλογα από μόνοι τους. Αν σκέφτονται ότι οι νόμοι και η αστυνομία είναι απαραίτητα, είναι γιατί νομίζουν ότι όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο.

Αλλά αν το καλοσκεφτείς, ακριβώς έτσι δεν σκέφτονται και όλοι αυτοί οι άνθρωποι για εσένα; Οι αναρχικοί υποστηρίζουν πως όλη η αντικοινωνική συμπεριφορά- που μας κάνει να νομίζουμε ότι είναι απαραίτητο να έχουμε στρατούς, αστυνομία, φυλακές και κυβερνήσεις να ελέγχουν τη ζωή μας- στη πραγματικότητα βασίζεται στις συστημικές ανισότητες και την αδικία που οι στρατοί, η αστυνομία, οι φυλακές και οι κυβερνήσεις κάνουν δυνατές. Όλα είναι ένας φαύλος κύκλος. Αν οι άνθρωποι συνηθίζουν στο να τους συμπεριφέρονται σαν η γνώμη τους να μην έχει σημασία, πολύ πιθανώς να θυμώσουν,να γίνουν κυνικοί, ακόμα και βίαιοι – που φυσικά κάνει ευκολότερο για αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία να λένε πως η γνώμη τους δεν μετράει. Μόλις καταλάβουν ότι οι γνώμες τους πραγματικά έχουν την ίδια σημασία σαν και όλων των υπολοίπων, έχουν την τάση να γίνονται αξιοθαύμαστα κατανοητικοί. Εν συντομία: Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι είναι η ίδια η εξουσία και τα αποτελέσματα της, που κάνουν τους ανθρώπους ανόητους και ανεύθυνους.

Είσαι μέλος μιας λέσχης ή αθλητικής ομάδας, μιας οποιασδήποτε συλλογικότητας όπου οι αποφάσεις δεν επιβάλλονται από έναν αρχηγό αλλά παίρνονται στη βάση της γενικής συναίνεσης;

Αν η απάντηση σου είναι “ναι”, τότε ανήκεις σε έναν οργανισμό που λειτουργεί με αναρχικές αρχές! Μια άλλη αναρχική αρχή είναι η εθελοντική ένωση. Πρόκειται απλά για την εφαρμογή δημοκρατικών αρχών στη καθημερινή ζωή. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι αναρχικοί πιστεύουν πως θα πρέπει να είναι δυνατό να υπάρχει μια κοινωνία, στην οποία τα πάντα θα οργανώνονται σύμφωνα με αυτό το πλαίσιο -όλες οι ομάδες βασισμένες στην ελεύθερη συναίνεση των μελών τους- και για αυτό, όλες οι “από τα πάνω προς τα κάτω” δομές στρατιωτικού τύπου όπως οι στρατοί, οι γραφειοκρατίες ή οι μεγάλες εταιρίες, που βασίζονται σε ιεραρχίες, δεν θα είναι πλέον απαραίτητες. Ίσως δεν πιστεύεις ότι αυτό θα είναι δυνατό. Ίσως και να το πιστεύεις. Όμως, κάθε φορά που φτάνεις σε συμφωνία μέσω της συναίνεσης, παρά μέσω των απειλών, κάθε φορά που έρχεσαι σε μια εθελοντική ρύθμιση με ένα άλλο πρόσωπο, φτάνεις στην κατανόηση ή φτάνεις σε συμβιβασμό παίρνοντας υπόψιν την κατάσταση του άλλου προσώπου εν προκειμένω ή τις ανάγκες του, είσαι αναρχικός -ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνεις.

Ο αναρχισμός είναι απλά ο τρόπος που οι άνθρωποι δρουν όταν είναι ελεύθεροι να πράξουν όπως επιλέξουν, και όταν έχουν να κάνουν με άλλους που είναι εξίσου ελεύθεροι -και για αυτό έχουν συνείδηση της ευθύνης ,που αυτό συνεπάγεται, απέναντι στους άλλους. Αυτό οδηγεί σε ένα άλλο κρίσιμο σημείο: Ενώ οι άνθρωποι μπορούν να είναι λογικοί και διακριτικοί όταν έχουν να κάνουν με ίσους, η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια που δεν γίνεται να τους εμπιστευτούμε όταν τους δίνεται η εξουσία πάνω σε άλλους. Δώσε σε κάποιον τέτοια εξουσία. Αναπόφευκτα σχεδόν, θα τη καταχραστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Πιστεύεις ότι οι περισσότεροι πολιτικοί είναι εγωιστές, επηρμένα γουρούνια που δεν τους νοιάζει πραγματικά για το δημόσιο συμφέρον; Πιστεύεις ότι ζούμε σε ένα οικονομικό σύστημα που είναι ηλίθιο και άδικο;

Αν απάντησες “ναι”, τότε προσυπογράφεις την αναρχική κριτική στη κοινωνία του σήμερα -τουλάχιστον στο ευρύτερο πλαίσιο της. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι η εξουσία διαφθείρει, και ότι αυτοί που περνούν όλη τους τη ζωή αναζητώντας την εξουσία είναι οι τελευταίοι που θα πρέπει να την έχουν. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι το παρόν οικονομικό σύστημα, είναι ποιο πιθανό να ανταμείψει τους ανθρώπους για την εγωιστική και αδίστακτη συμπεριφορά τους, παρά για την αξιοπρέπεια και την τρυφερότητα τους ως ανθρώπινα όντα. Οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται έτσι. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέφτονται πως μπορεί να γίνει κάτι για αυτό, ή τέλος πάντων -και αυτό είναι κάτι στο οποίο οι πιστοί υπηρέτες των δυνατών είναι σχεδόν σίγουρο ότι επιμένουν- οτιδήποτε που δεν θα καταλήξει να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Αλλά τι γίνεται αν αυτό δεν είναι αλήθεια;

Και υπάρχει πραγματικά οποιοσδήποτε λόγος να το πιστεύεις αυτό; Στην πραγματικότητα, όταν τις περνάς από τέστ, οι περισσότερες προβλέψεις για το τι θα συμβεί χωρίς κυβερνήσεις ή καπιταλισμό αποδεικνύονται εξολοκλήρου αναληθείς. Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς κυβερνήσεις. Σε πολλά μέρη του κόσμου οι άνθρωποι ζουν έξω από τον έλεγχο των κυβερνήσεων, σήμερα. Βέβαια, σε μια πολύπλοκη, αστική, τεχνολογική κοινωνία όλο αυτό θα ήταν πιο περίπλοκο: αλλά η τεχνολογία μπορεί επίσης να διευκολύνει την επίλυση όλων αυτών των προβλημάτων. Για την ακρίβεια, δεν έχουμε ξεκινήσει καν να σκεφτόμαστε πως θα ήταν οι ζωές μας αν η τεχνολογία ανταποκρίνονταν αληθινά στις ανθρώπινες ανάγκες. Πόσες ώρες θα έπρεπε να δουλεύουμε αλήθεια ώστε να διατηρούμε μια λειτουργική κοινωνία – αν ξεφορτωνόμασταν δηλαδή όλα τα άχρηστα ή καταστροφικά επαγγέλματα όπως διαφημιστές, δικηγόρους, ανθρωποφύλακες, οικονομικούς αναλυτές, ειδικούς δημοσίων σχέσεων, γραφειοκράτες και πολιτικούς, και στρέφαμε τα καλύτερα επιστημονικά μυαλά μακριά από τους διαστημικούς εξοπλισμούς ή τα συστήματα των χρηματαγορών, ώστε να μηχανοποιήσουν τις επικίνδυνες ή ενοχλητικές εργασίες όπως η εξόρυξη μεταλλευμάτων η ο καθαρισμός της τουαλέτας, και να διανείμουν την υπόλοιπη εργασία σε όλους ισότιμα; Πέντε ώρες την ημέρα; Τρεις; Δύο; Κανείς δεν ξέρει γιατί ποτέ κανένας δεν ρωτάει αυτού του είδους τις ερωτήσεις. Για τους αναρχικούς, αυτές είναι οι ερωτήσεις που θα έπρεπε να ρωτάμε.

Πιστεύεις πραγματικά αυτά που λες στα παιδιά σου (ή έλεγαν σε εσένα οι γονείς σου);

“Δεν έχει σημασία ποιος το ξεκίνησε”. “Δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό”[1]. “Κάνε στους άλλους ότι θα ήθελες να κάνουν και οι άλλοι για εσένα..” “Καθάρισε την ακαταστασία σου”. “Μην είσαι κακός στους ανθρώπους επειδή είναι διαφορετικοί”. Ίσως θα έπρεπε να αποφασίσουμε, αν λέμε ψέμματα στα παιδιά μας όταν τους μιλάμε για το κακό και το καλό ή αν είμαστε πρόθυμοι να πάρουμε στα σοβαρά τις παραινέσεις μας. Διότι, αν ακολουθήσετε αυτές τις ηθικές αρχές μέχρι τα λογικά συμπεράσματα τους, καταλήγετε στον αναρχισμό.

Πάρτε για παράδειγμα την αρχή “δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό”. Αν πραγματικά το έπαιρνες στα σοβαρά, αυτό από μόνο του θα τίναζε στον αέρα ολόκληρη τη βάση για τον πόλεμο και το σύστημα ποινικού δικαίου. Το ίδιο ισχύει για το μοίρασμα: πάντα λέμε στα παιδιά ότι πρέπει να μάθουν να μοιράζονται, να αλληλοκατανοούν τις ανάγκες τους, να βοηθούν το ένα το άλλο. Μετά βγαίνουμε έξω στον πραγματικό κόσμο όπου υποθέτουμε ότι όλοι είναι εκ του φυσικού τους εγωιστές και ανταγωνιστικοί. Αλλά όπως θα σημείωνε ένα αναρχικός: στη πραγματικότητα, ότι λέμε στα παιδιά μας είναι σωστό. Σχεδόν οποιοδήποτε μεγάλο επίτευγμα που άξιζε το κόπο στην ανθρώπινη ιστορία, κάθε ανακάλυψη ή κατόρθωμα που βελτίωσε τις ζωές μας, βασίστηκε στην συνεργασία και την αλληλοβοήθεια. Ακόμα και τώρα, οι περισσότεροι από εμάς ξοδεύουμε περισσότερα για τις οικογένειες και τους φίλους μας παρά για τους εαυτούς μας. Ενώ, πιθανόν, πάντα θα υπάρχουν ανταγωνιστικοί άνθρωποι στο κόσμο, δεν υπάρχει κανένας λόγος γιατί η κοινωνία πρέπει να βασίζεται στην ενθάρρυνση τέτοιων συμπεριφορών, πόσο μάλλον κάνοντας τους ανθρώπους να ανταγωνίζονται για τις βασικές ανάγκες της ζωής. Αυτό υπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των ανθρώπων στην εξουσία, που μας θέλουν να ζούμε μέσα στο φόβο τους ενός για τον άλλο. Γι’ αυτό οι αναρχικοί καλούν για μια κοινωνία βασισμένη όχι μόνο στην ελεύθερη ένωση αλλά και στην αλληλοβοήθεια. Είναι γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν πιστεύοντας στην αναρχική ηθική και σταδιακά έχουν να κατανοήσουν ότι ο κόσμος των ενηλίκων δεν λειτουργεί με αυτό το τρόπο. Για αυτό και τόσα πολλά γίνονται επαναστατικά ή αποξενωμένα, ακόμα και αυτοκτονικά ως έφηβοι, και τελικά, παραιτημένα ως ενήλικες. Η μόνη τους παρηγοριά, συχνά, είναι η δυνατότητα να μεγαλώσουν οι ίδιοι παιδιά και να υποκρίνονται ότι ο κόσμος είναι δίκαιος. Αν όμως μπορούσαμε να ξεκινήσουμε πραγματικά να χτίζουμε ένα κόσμο που, έστω στο ελάχιστο, θα ήταν βασισμένος σε δίκαιες αρχές;

Δεν θα ήταν αυτό το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να δώσει κανείς στα παιδιά του;

Πιστεύεις ότι τα ανθρώπινα όντα είναι θεμελιωδώς διεφθαρμένα και κακά, ή ότι συγκεκριμένα ήδη ανθρώπων (γυναίκες, άνθρωποι διαφορετικού χρώματος, λαϊκοί άνθρωποι που δεν είναι πλούσιοι ή δεν έχουν ανώτερη εκπαίδευση) είναι υποδεέστερα δείγματα, προορισμένα να κυβερνώνται από ανώτερους από αυτούς ;

Αν απάντησες “ναι”, ε λοιπόν, δεν είσαι τελικά αναρχικός. Αλλά αν απάντησες “όχι”, τότε, κατά πάσα πιθανότητα προσυπογράφεις το ενενήντα τις εκατό των αναρχικών αρχών, και πιθανόν, σε μεγάλο βαθμό να ζεις τη ζωή σου σύμφωνα με αυτές.

Κάθε φορά που συμπεριφέρεσαι σε έναν άλλο άνθρωπο με κατανόηση και σεβασμό, είσαι αναρχικός. Κάθε φορά που επιλύεις τις διαφορές σου με άλλους με το να έρχεσαι σε έναν λογικό συμβιβασμό, ακούγοντας τι έχει να πει ο καθένας παρά να αφήνεις ένα άτομο να αποφασίζει για όλους τους άλλους, είσαι αναρχικός.Κάθε φορά που έχεις την ευκαιρία να επιβάλεις με τη δύναμη σε κάποιον να κάνει κάτι, αλλά αποφασίζεις να απευθύνεσαι στη λογική του, είσαι αναρχικός. Το ίδιο ισχύει κάθε φορά που μοιράζεσαι κάτι με έναν φίλο, η αποφασίζεις ποιος θα πλύνει τα πιάτα, η κάνεις οτιδήποτε και έχεις τη προσοχή σου στραμμένη στη δικαιοσύνη.

Τώρα, μπορεί να διαφωνήσεις με όλα αυτά ότι είναι ωραία και καλά ως ένα τρόπος για μικρές ομάδες ανθρώπων να συνεννοηθούν μεταξύ τους, αλλά η διαχείριση μιας πόλης ή μιας χώρας, είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Και φυσικά υπάρχει κάτι σε αυτό. Ακόμα και αν αποκεντροποιήσεις τη κοινωνία και βάλεις όσο περισσότερη δύναμη είναι δυνατή στα χέρια μικρών κοινοτήτων, θα υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα που θα χρειάζονται συντονισμό, από τη λειτουργία των σιδηροδρόμων μέχρι τις αποφάσεις για το ποια κατεύθυνση θα πρέπει να πάρει η ιατρική έρευνα. Αλλά μόνο και μόνο επειδή κάτι είναι περίπλοκο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει τρόπος να το κάνεις δημοκρατικά. Απλά θα είναι περίπλοκο. Για την ακρίβεια, οι αναρχικοί έχουν ένα σωρό διαφορετικές ιδέες και οράματα για την αυτο-διεύθυνση μιας περίπλοκης κοινωνίας. Το να τα εξηγήσω θα έπαιρνε πολύ περισσότερο από το μέγεθος και τις προθέσεις ενός μικρού εισαγωγικού κειμένου σαν και αυτό. Αρκεί να πούμε, πρώτα απ’ όλα, ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ξοδέψει πολύ χρόνο επινοώντας μοντέλα για το πως θα δούλευε μια πραγματικά δημοκρατική και υγιής κοινωνία. Βεβαίως, κανένας αναρχικός δεν ισχυρίζεται ότι έχει το τέλειο σχέδιο. Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι να επιβάλουμε προκατασκευασμένα μοντέλα στη κοινωνία ούτως ή άλλως. Η αλήθεια είναι ότι πιθανότατα δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε τα μισά από τα προβλήματα που θα προκύψουν στη προσπάθεια μας να δημιουργήσουμε μια δημοκρατική κοινωνία. Ακόμα και έτσι, είμαστε πεπεισμένοι ότι -με την ανθρώπινη επινοητικότητα να είναι αυτό που είναι- τέτοια προβλήματα μπορούν πάντα να λυθούν, όσο γίνεται σύμφωνα με το πνεύμα των βασικών αρχών μας, οι οποίες σε τελική ανάλυση είναι οι αρχές της θεμελιώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Σημειώσεις:

[1] Σ.τ.μ. : Εδώ η μετάφραση έχει γίνει αυτολεξεί. Το ποιο κοντινό στην ελληνική γλώσσα είναι το αρχαίο ρητό “το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού” αν και προφανώς δεν χρησιμοποιείται ως παραίνεση σε παιδιά μικρής ηλικίας.

 από: Παραλληλογράφος

Swans - You Fucking People Make Me Sick

Oι Άνθρωποι που κύκλωσαν το Άλφα

Οι Άνθρωποι που κύκλωσαν το Άλφα from isopedotes on Vimeo.

Καλησπέρα με μουσική.Καλώς ήρθα!

BIO.ME:Δεν μπορείτε εσείς?? Μπορούμε εμείς!!

Μακάρι τέτοιες ενέργειες να έχουν συνέχεια! Χρειάζονται την έμπρακτη  στήριξη και την αλληλεγγύη μας!

Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ …

Στο ραδιόφωνο πήρε το αυτί μου τελευταία μια ανακοίνωση -εν μέσω διαφημίσεων-  που μας ενημέρωνε σχετικά με τα δικαιώματά μας. Συγκεκριμένα αναφερόταν στη τηλεφωνική γραμμή όπου μπορούν να καταγγέλλονται περιστατικά ρατσιστικής βίας ακόμα και ανώνυμα, όπως και περιστατικά όπου στοχοποιούνται κοινωνικές ομάδες ή άτομα με βάση τα φυλετικά τους χαρακτηριστικά ή την εθνική τους καταγωγή. Φυσικά όλα αυτά γίνονται σε συνεργασία με την ελληνική αστυνομία αφού με βάση αυτές τις καταγγελίες θα μπορούν να κινούνται διαδικασίες για πιθανή σύλληψη, απόδοση  κατηγοριών κλπ. Μάλιστα υπάρχει και φόρμα στο σαιτ της αστυνομίας με την οποία μπορεί κάποιος να καταγγείλει τα περιστατικά και ηλεκτρονικά. Και το κερασάκι στη τούρτα είναι ότι όλη αυτή η ανακοίνωση ήταν προσφορά μίας τράπεζας!

            Εύλογα λοιπόν πέρα από αυθόρμητα γέλια, μου γεννήθηκαν και ερωτήματα. Ακούγοντας όλους τους λόγους που μπορεί κάποιος να καταγγείλει ένα περιστατικό νόμιζα ότι ζούσα σε άλλο κόσμο. Η χρυσή αυγή είχε εξαφανιστεί, έλληνες και μετανάστες ζούσαν αρμονικά και  οποιοδήποτε μεμονωμένο περιστατικό ρατσιστικής βίας εμφανιζόταν θα αντιμετωπιζόταν άμεσα από την δημοκρατική αστυνομία μας. Έτσι όλα θα κυλούσαν ομαλά στην φιλελεύθερη κοινωνία μας.  Γιατί δεν μπορώ παρά να ειρωνευτώ απέναντι σε μια ανακοίνωση η οποία από όποια  πλευρά και αν τη δεις  είναι και η ίδια ειρωνική. Διότι αυθόρμητα με τις κατηγορίες των αδικημάτων που καταγγέλλονται φωτογραφίζει ένα κομμάτι της κοινωνίας που έχει εκφασιστεί και που είτε υποστηρίζει  ιδεολογικά (άρα έμμεσα) είτε πρακτικά προβαίνει σε περιστατικά ρατσιστικής (λεκτικής ή σωματικής) βίας. Ταυτόχρονα υπάρχει ένα νόμιμο κόμμα στη βουλή που όχι μόνο υπερασπίζεται αλλά είναι ο βασικός υποκινητής ρατσιστικών δολοφονιών. 

Πρέπει δηλαδή αύριο όλοι να πάρουμε το τηλέφωνο και να δηλώσουμε το προφανές? Ότι  επιθυμούμε να καταγγείλουμε ένα κόμμα που προβαίνει σε ρατσιστικές επιθέσεις και είναι μπροστά στα μάτια των αρχών και των δικηγόρων?  Αλλά που τυγχάνει να ανοίγει γραφεία παντού και να χαϊδεύεται από τα κανάλια και τους δικαστές? Το δεύτερο παράδοξο είναι φυσικά ότι αυτοί που θα επιληφθούν της δικαιοσύνης  είναι άτομα με αμφιλεγόμενες δημοκρατικές ευαισθησίες. Είναι αυτοί που κατά καιρούς έχουν προφυλάξει δολοφόνους και μαχαιροβγάλτες «στο όνομα του έθνους» και που έχουν δείξει ότι μόνο ανεπηρέαστοι δε μένουν από το πολιτικό προφίλ εκείνου που είναι να προφυλάξουν ή αντίστροφα να βασανίσουν (βλέπε Πρακτικός οδηγός Photoshop για αρχάριους, εκδόσεις Γεωργιάδη). Στο πονηρό μυαλό μου μπορεί να υπάρχει και ένα σχετικό φακέλωμα με την ηλεκτρονική φόρμα αν σκεφτούμε την «κακή μας τύχη» στην οποία ο αρμόδιος αστυνομικός τυγχάνει χρυσαυγίτικων και λοιπών απόψεων. Και φυσικά το σουρεάλ σκηνικό ολοκληρώνεται με τη στήριξη του εγχειρήματος από τράπεζες, που το τελευταίο που τους απασχολεί είναι η μάχη για την κοινωνική ευημερία και για την εξάλειψη των κοινωνικών αδικιών.

            Τέτοιες αντιφάσεις υπάρχουν παντού τον τελευταίο καιρό. Από την σιωπηλή αντιφασιστική πορεία με συμμετοχή ΠΑΣΟΚ , Τζήμερου και λοιπόν νεοφιλελεύθερων σταγονιδίων (μόνο οι Ατενίστας έλειπαν), μέχρι την μάζωξη στο Νταβός της Ελβετίας όλης της επιχειρηματικής ελίτ ώστε να συζητήσουν για το λαθρεμπόριο παιδιών. Στο μυαλό μου. μου έρχονται επίσης διάφορες δενδροφυτεύσεις διοργανωμένες από τον όμιλο Μπόμπολα καθώς και το άνοιγμα θέσεων για ψυχολόγους με σκοπό να παρέχουν ψυχολογική υποστήριξη στους μετανάστες στο ειδυλλιακό περιβάλλον του κέντρου κράτησης της Αμυγδαλέζας.

            Το κοινό χαρακτηριστικό των παραπάνω πρωτοβουλιών είναι η αντίθεση θετικής δράσης και ενέργειας και του φορέα που την διοργανώνει ή την υποστηρίζει. Συνήθως αυτός είναι κάποιος που είναι έξω από τον κοινό πολίτη από οικονομικής πλευράς και στηρίζει ένα σύστημα που καταπατά δικαιώματα και δημιουργεί όλες τις ανθρωπιστικές , κοινωνικές, πολιτιστικές και περιβαλλοντολογικές ανωμαλίες τις οποίες σπεύδει να επουλώσει επιδερμικά με μια κίνηση εντυπωσιασμού με μηδενικό αντίκτυπο στα πραγματικά προβλήματα.  Δεν ασχολείται ποτέ με τη ρίζα του εκάστοτε προβλήματος  και η δράση του δηλώνει ότι στην πραγματικότητα επιθυμεί να διαιωνίζονται  όλες αυτές οι αδικίες και ανισότητες που γεννούν αυτά τα θέματα. Αυτή είναι η φιλανθρωπία τους.  Άλλωστε πως αλλιώς θα εξακολουθήσουν όλοι αυτοί  να θησαυρίζουν και να σώνουν τη τσέπη τους εις βάρος των κολασμένων αυτής της γης?

 Στο βαθμό της ευθύνης των κυβερνήσεων τώρα, αυτές βρίσκουν την ευκαιρία με τέτοιες ενέργειες να θολώσουν τα νερά και να αποποιηθούν τις βαρύτατες ευθύνες για την επικράτηση τέτοιων απόψεων και την άνοδο τέτοιων φασιστικών μορφωμάτων. Προφανώς και αυτές επιθυμούν τον αιώνιο ανταγωνισμό μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων και τη διαίρεση της κοινωνίας  με βάση οικονομικά και εθνικά χαρακτηριστικά. Γιατί μια πρώιμη εκδήλωση του ρατσισμού γίνεται στην αποδοχή των συνόρων και της διαφορετικότητα των εθνικών κρατών. Η ίδια η έννοια του κράτους  εμπεριέχει την πιθανή εμπόλεμη σύρραξη με άλλους λαούς αφού για το εθνικό συμφέρον πάντα θα υπάρχουν λόγοι να χωριστούν οι λαοί και να μονομαχήσουν για λάφυρα και οικονομική επιρροή. Με τέτοιες ενέργειες λοιπόν εκτονώνουν τις όποιες φωνές μπορεί να υψωθούν (όταν βέβαια η κατάσταση έχει ξεφύγει) και επιφανειακά δίνουν την εικόνα στους φιλήσυχους πολίτες ότι κρατάνε ίσες αποστάσεις από τα άκρα που αυτοί έχουν εφεύρει. Με τη μέση οδό που υποτιθέμενα έχουν ακολουθήσει να περιλαμβάνει ρατσιστικά πογκρόμ, ζώνες μίσους και ρητορεία περί λαθρομεταναστών.

        

        Αυτές οι τακτικές φυσικά είναι αναμενόμενες από την εξουσία, είτε αυτή λέγεται μεγαλοεπιχειρηματίες είτε κυβέρνηση. Το άσχημο είναι ότι αυτές οι λογικές αντιμετώπισης των προβλημάτων έχουν υιοθετηθεί και από το ήδη αποχαυνωμένο κοινωνικό σύνολο. Όλοι με την ατομικιστική λογική που μας διακρίνει, αντιμετωπίζουμε επιδερμικά οποιοδήποτε σοβαρό κοινωνικό  πρόβλημα κάτι που δείχνει την έλλειψη κοινωνικής συναίσθησης και ουσιαστικής αλληλεγγύης. Στον βαθμό που ηθικά νιώθουμε σωστοί με τη συνείδησή μας, αρκούμαστε στο να σιγουρευτούμε ότι κάναμε μία καλή πράξη όταν το πρόβλημα χτύπησε τη πόρτα μας. Όταν δηλαδή ο μετανάστης πείνασε μπροστά μας ή όταν δίνουμε δύο κέρματα σε έναν άστεγο, η ευθύνη μας αρχίζει και τελειώνει στο αν φανήκαμε σωστοί, για να μη το έχουμε βάρος στη συνείδησή μας, ώστε να συνεχίσουμε ανεπηρέαστοι τις εγωιστικές ζωές μας. Ποτέ δεν θα κάτσουμε να δούμε πίσω από την άσχημη εικόνα ενός μετανάστη ή φτωχού, την αλληλουχία των ευθυνών που τον έφερε σε τέτοια κατάσταση. 

        

        Γιατί κάπου θα βρούμε και τη δική μας ευθύνη στο βαθμό που ενώ (κάναμε πως) λυπηθήκαμε, αφήσαμε το πρόβλημα να γιγαντώνει χωρίς να έχουμε μια σφαιρική αντίληψη για τους υπεύθυνους. Κάτι που θα μας έκανε να δούμε με άλλο μάτι και τη δική μας μίζερη ζωή γεμάτη αυταπάτες και ψευδαισθήσεις και να αγωνιστούμε για την καταστροφή των υπαρχουσών δομών και την ανοικοδόμηση της κοινωνίας από το μηδέν. Άλλα που καιρός για αλλαγές και αναθεωρήσεις. Είναι τρομακτική πολλές φορές η συνειδητοποίηση της λάθος πορείας μας σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο και η αντιμετώπιση όλων των θεμάτων στη ρίζα τους, πίσω από ρεαλισμούς και πραγματιστικές  θεωρίες που μας τις έχει εμφυτεύσει ο καταρρέων πολιτισμός μας. Μέχρι τότε ως συνυπεύθυνοι θα δεχόμαστε να μας χλευάζουν μπροστά στα μάτια μας οι εξουσιάζοντες, δηλώνοντας πως θα φροντίσουν αυτοί για μας να κρατήσουν τις ανθρώπινες ισορροπίες για να παραμείνουμε μια «δημοκρατική κοινωνία» που έχουν κατασκευάσει οι ίδιοι. Φυσικά πάντα θα προσθέτουν ότι υπάρχει πάντα ένα όριο, αφού ρεαλιστικά δεν μπορούν να είναι όλοι ίσοι στον κόσμο. «Τι θα γίνουμε? Βόρεια Κορέα?»

 Κοινώς ας αφήσουμε τους φασίστες να μιλάνε για δημοκρατία, τις τράπεζες για κοινωνικό έργο και  εμείς ας μείνουμε στο μικρόκοσμό μας περιμένοντας να ανοίξουν οι αγορές για να ζήσουμε κάπως καλύτερα. Το μυαλό μας μέχρι εκέι πάει στο κάτω κάτω. Όπως τελειώνει και το μότο των παραμυθιών «και έζησαν αυτοί καλά και  μεις καλύτερα».

αόρατος

 Αναδημοσίευση από  combustions

μεσογείων, κάνω δεξιά να μπω στην αγία παρασκευή και έχει μπάτσους / κάνω τον κύκλο της πλατείας και έχει και στην άλλη γωνία μπάτσους / σταματάω λίγο πιο κάτω, κλείνω τα μάτια μου και βλέπω πάλι μπάτσους / σε κάθε γωνία του μυαλού μου είναι εκεί και παραφυλάνε / κάνω περίεργες, ελικοειδείς σκέψεις για να τους αποφύγω / σκέφτομαι τον γκάντι να πουλάει ποπ-κορν στην παραλιακή και να’σου στην γωνία της σκέψης τέσσερις δελτάδες με το σεριφογαμημένο ύφος τους να με κοιτάνε.

θυμάμαι  στον “νευρικό εραστή”  που ένας μπάτσος ζήτησε από τον γούντι άλεν το δίπλωμα του / το έβγαλε λοιπόν ο γούντι άλεν από την τσέπη του, το έκανε κομματάκια και είπε “συγνώμη κύριε, αλλά έχω σοβαρό πρόβλημα με την εξουσία” / θέλω να πάω έξω από ένα αστυνομικό τμήμα να τους πω: “σας γαμάω και εσάς και το ύφος σας” και πριν προλάβουν να με πιάσουν να κόψω τον εαυτό μου σε κομματάκια, να με πετάξω μέσα σε έναν υπόνομο και από τους σωλήνες να μπω μέσα στο τουαλέτα του τμήματος και να γράψω στους τοίχους με σκατά “έχω πρόβλημα με την εξουσία” και την ίδια στιγμή να ξεπροβάλλουν μέσα από την λεκάνη οι διώκτες μου και εγώ να τραβήξω το καζανάκι.

μια και λέω για τουαλέτες, υπάρχει αυτή η φωτογραφία που είναι τραβηγμένη μέσα σε τουαλέτα και σε έναν τοίχο κάποιος έχει γράψει “οι μπάτσοι είναι παντού αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους” / όχι ρε, δεν το θέλω τον έρωτα που μας κάνει αόρατους / τον έρωτα που μας κάνει ατρόμητους θέλω / να τον χέσω τον έρωτα που με εξαφανίζει / θέλω να είμαι εδώ / γιατί στην πραγματικότητα τον δεκέμβρη του 2008 ήμουν αόρατος.

χθες σε ένα κρεσέντο συναισθηματισμού γράφανε όλοι στο τουίτερ “ήμουν κι εγώ φίλος του αλέξανδρου γρηγορόπουλου. ήμουν εκεί το 2008” αλλά δεν ήμουν ακριβώς εκεί / ήμουν αόρατος / το 2008 ήμουν 36 χρονών και απλά τριγυρνούσα μέσα στα συντρίμμια με μια άγρια χαρά / δεν έβαλα το χέρι μου, δεν βοήθησα να αλλάξει ολοκληρωτικά η πόλη μου, να επανασυσταθεί, να χτυπήσω στο μπλέντερ τα μυαλά αυτών που την διοικούν μαζί με σπασμένες κεραίες τηλεόρασης / δεν πήγα στα σπίτια των φοβισμένων να τους πάρω από το χέρι να τους βγάλω έξω στα οδοφράγματα και να τους πω “μην φοβάστε, αυτή είναι η αλήθεια” / αρχίδια έκανα / τίποτα δεν έκανα / Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΕΑΝ ΕΚΑΝΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ / γιαυτό με κοιτάει έτσι στην φωτογραφία ο νίκος ρωμανός / ναι εμένα κοιτάει, γιατί αν απ’τους μπάτσους μπορείς να γίνεις αόρατος

από

αυτό

το βλέμμα

δεν μπορείς.

"Ζήτω η ΑΝΑΡΧΙΑ, κουφάλες"

Ανεργία. Εξαθλίωση. Υποσιτισμός παιδιών. Αυτοκτονίες. Άστεγοι. Διαλυμένα εργασιακά δικαιώματα. Περικοπή μισθών-συντάξεων. Δυσβάσταχτοι φόροι-χαράτσια. Ελαστική εργασία. Επιστρατεύσεις. Ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων. Ξεπούλημα δημοσίων εκτάσεων. Διαλυμένη παιδεία, υγεία. Οικονομικά σκάνδαλα με πολιτικούς. Άγρια καταστολή σε διαδηλώσεις/απεργίες. Διαπόμπευση οροθετικών. Ξένιος Δίας. Στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Φράχτης Έβρου. Δολοφονίες μεταναστών και συγκάλυψη δραστών. Νεοναζί στη Βουλή. «Παράνομες» οι απεργίες εργαζομένων. Έφοδοι, καταστολή και προσαγωγές από αστυνομικούς και νεοναζί σε κοινωνικούς χώρους, στέκια και καταλήψεις. Κίτρινη δημοσιογραφία που λειτουργεί για συμφέροντα. Ξυλοδαρμοί διαδηλωτών, απεργών, αγωνιστών. Συνεργασία αστυνομίας και χρυσής αυγής. Άγριοι βασανισμοί προσαχθέντων/συλληφθέντων και διαπόμπευση τους. Αστυνομοκρατία και αστυνομική βία-τρομοκρατία παντού. Ποινικοποίηση ιδεολογίας και σάτιρας. Επιθέσεις χρυσαυγιτών και προπηλακισμοί, ξυλοδαρμοί σε θεατρικές παραστάσεις, λαϊκές αγορές στο δρόμο σε μετανάστες, αριστερούς, φοιτητές, μαθητές, ηθοποιούς. Γραφεία νεοναζί συμμοριών σε όλη τη χώρα. Τρομοκράτηση μέσα απ’τα ΜΜΕ. Απόκρυψη πληροφόρησης-ειδήσεων,παραπληροφόρηση και κυβερνητική προπαγάνδα στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, .......................(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...)............................................................................................................

TΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;;;;