ΒΑΡΙΑ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ, ΠΙΟ ΒΑΡΙΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ
ΝΑ ΜΕ ΥΨΩΣΟΥΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΙΑ ΔΥΝΑΜΗ.
ΚΥΜΑ Η ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΜΕΡΑ ΤΗ ΜΕΡΑ
ΕΓΩ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΣ ΝΑ ΠΝΙΓΟΜΑΙ.
ΚΑΙ ΜΟΙΑΖΕΙ ΚΑΘΕ ΕΛΠΙΔΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΦΩΝΗ ΚΡΑΥΓΗ ΠΟΥ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΣΠΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΠΟΥ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ.
ΘΑ ΕΡΘΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΣΒΗΣΑΝΕ
ΘΑ ΦΕΡΝΩ ΒΟΛΤΑ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΜΕ ΧΕΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΡΕΜΟΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου