Τα παρακάτω κείμενα αναρτήθηκαν στην ιστιοσελίδα του Β' Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών - http://2gymnasioathinon.net/ - το οποίο στεγαζόταν και λειτουργούσε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '70 στο ίδιο κτήριο όπου στεγαζόταν (και ελπίζουμε να στεγάζεται και στο μέλλον) η κατάληψη της Villa Amalias. Το κτήριο κατασκευάστηκε το 1862.
Το πρώτο σε πιο ήπιους τόνους αναφέρεται σε "καταληψίες" και το δεύτερο γραμμένο από τον δημοσιογράφο Θάνο Οικονομόπουλο, σε καταληψίες-τρομοκράτες "επικίνδυνους για το γενικό καλό".Διαβάστε τα και τα συμπεράσματα δικά σας (μαζί με το δικό μου που ακολουθεί μετά τα κείμενα).ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ.
Με επιχείρηση της αστυνομίας κατευθυνόμενη από την ΓΑΔΑ απομακρύνθηκαν σήμερα 20/12/2012 οι επί 20 χρόνια καταληψίες
του ιστορικού νεοκλασικού κτιρίου επί της οδού Χευδεν & Αχαρνών όπου στεγαζόταν το Β' γυμνάσιο αρρένων Αθηνών. Το κτίριο αυτό ανεγέρθη σε προσχέδια του διάσημου αρχιτέκτονα Ερν. Τσιλερ. Οι καταληψίες το ονόμασαν" βίλλα Αμαλία" από το προηγούμενο κτίριο επί της οδού Αμαλίας,το οποίο είχαν καταλάβει,και από το οποίο εκδιώχτηκαν.
Θα θέλαμε να σας γνωρίσουμε, ότι το κτίριο επί της οδού Χέυδεν και Αχαρνών το οποίο τώρα ονομάζεται " Βίλλα Αμαλία" είναι το κτίριο όπου επί 80 και πλέον έτη λειτουργούσε το "2ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών" και που υπήρξε και το 2ο γυμνάσιο του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους. Το Γυμνάσιο αυτό άφησε εποχή τόσο για τη ποιότητα της εκπαίδευσης που παρείχε στις γενιές που έκτισαν την Ελλάδα, όσο και για την αυστηρότητά του που σμίλευσε χαρακτήρες. Από το σχολειό αυτό αποφοίτησαν επώνυμοι όπως ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων Αναστάσιος Γιαννουλατος, Λευτέρης Παπαδόπουλος στιχουργός, Χρ. Γιανναράς καθηγητής Πανεπιστήμιου, Θεόδωρος Αγγελόπουλος, Αλέκος Φασιανός ο γνωστός παγκοσμίως ζωγράφος, Οδ. Χατζόπουλος, Πρόδρομος Εμφιετζογλου και πολλοί άλλοι.
Για την ιστορία και μόνο θα αναφέρουμε ότι το "2ο γυμνάσιο" λειτουργούσε με την ίδια επωνυμία μέχρι πριν από ένα έτος σε διάφορα κτίρια της περιοχής, μέχρι που η κα Α. Διαμαντοπούλου, ως υπουργός Παιδείας τότε, θεώρησε καλό, αγνοώντας προφανώς την ιστορία του παρά την ενημέρωση που είχε από τον σύλλογο μας, να το συγχωνεύσει με το 42ο γυμνάσιο, εξαφανίζοντας οριστικώς και ανεπίτρεπτα την παρουσία του από τον εκπαιδευτικό χώρο.
Αθήνα 20/12/2012
Άρθρο του Θάνου Οικονομόπουλου για το Β Γυμνάσιο
Έχω περάσει κι' εγώ 6 χρόνια της ζωής μου στη «Βίλα Αμαλία»...Τότε, βέβαια, την λέγαμε «Β' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών». Και στα μεγάλα, ψηλοτάβανα δωμάτιά της, δεν στοιβάζονταν μπουκάλια για μολότοφ, βενζίνες, «σφαιρίδια», γκλοπ και χασίσια, σφυριά και σιδηρολοστοί, αλλά ένα τσούρμο μαθητές (περί τους 70 ανά τάξη - σήμερα διαμαρτύρονται για τμήματα άνω των 25...), που στα διαλείμματα «προαυλίζονταν» σε μια στενόχωρη αυλή 15Χ15 μέτρα όσοι προλάβαιναν και οι υπόλοιποι στα πεζοδρόμια της Χέϋδεν και της Αχαρνών...
Παλιό, στα όρια του... ερειπίου, ακόμη και τότε (μιλάμε για την δεκαετία του 60'...) το κτίριο, που όμως είχε μια περίεργη επιβλητικότητα. Ξύλινα τα πατώματα (εκτός των τάξεων στο υπόγειο, αλλοτινές αποθήκες...), όμορφη η φαρδιά μαρμάρινη εσωτερική στριφτή σκάλα που οδηγούσε από το ισόγειο στον πρώτο όροφο, τεράστια τετράδιπλα παράθυρα και μπαλκονόπορτες,, ίχνη χρώματος στις περίτεχνες γύψινες διακοσμήσεις στα ταβάνια, έργα τέχνης τα φουρούσια στα μπαλκόνια. Η κεντρική πόρτα του κτιρίου, επί της Χέϋδεν, πάνω από 3 μέτρα ύψος οδηγούσε στο υπερυψωμένο ισόγειο με μαρμάρινα σκαλιά που «τέλειωναν» με παραστάστες στους δυο τοίχους.
Λέγεται ότι το παλιό αστικό σπίτι χτίστηκε από τον Τσίλερ, την χρυσή εποχή του... προπερασμένου αιώνα. Περί τα μέσα του 20ου, έγινε Γυμνάσιο και είναι (ήταν...) από τα μακροβιότερα στην εκπαιδευτική ιστορία του τόπου, και από τα καλύτερα με βάση τις αξιολογήσεις απόδοσης (τότε γίνονταν ακόμη....) καθηγητών και μαθητών. Καθηγητές πραγματικοί δάσκαλοι, όχι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι με ωράριο, συχνά με τριμμένα κοστούμια και «φόλες» στις σόλες των παπουτσιών, που αγαπούσαν και πίστευαν αυτό πού έκαναν, που θεωρούσαν τους μαθητές τους πραγματικά παιδιά τους, πού «σπαταλούσαν» ατέλειωτες ώρες... εκτός ωραρίου για να καλούν τις μανάδες και τους πατεράδες μας συχνά-πυκνά στο σχολείο, να συνεργασθούν μαζί τους για τα προβλήματα των μαθητών, να συνενοηθούν για το πώς θα αξιοποιούσαν ικανότητες, ταλέντα, συχνά ιδιοφυΐες....
Εμβληματική φυσιογνωμία που σφράγισε το γυμνάσιο, ο επί πολλά χρόνια γυμνασιάρχης του Λουκάς Πάτρας, ο αυστηρός αλλά δίκαιος, που έμεινε θρυλικός από τα... διάσημα «διπλά χαστούκια» που φιλοδωρούσε όσους είχαμε (κάπως...) μακρυά μαλλιά, διαπράτταμε το «έγκλημα» να φοράμε....μπλου-τζιν που είχαν αρχίσει να γίνονται μόδα - και φυσικά στο ψάξιμο που γινόταν σε τσέπες και τσάντες...ανακάλυπτε τσιγάρα και σπίρτα, τεκμήριο που θεμελίωνε την βέβαιη ποινή αποβολής και.... «να έρθεις με τον κηδεμόνα σου»! Προφανώς από τούς ...διάσημους «ντουμπλέδες» του Πάτρα, και ο τίτλος του πολύ καλού βιβλίου της Σόνιας Γελουδάκη, εκπαιδευτικού, για την ιστορία του φημισμένου Β' Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών, «Η εποχή των χαστουκιών...»
Από την... εποχή της Χέϋδεν, θα θυμάμαι πάντα με σεβασμό και αγάπη τον μοναδικό φιλόλογο μας Θανάση Τρίκα, που δεν ήταν μονάχα καθηγητής αλλά και... καθοδηγητής, σ' όσους είχαν έφεση, των αναζητήσεών μας στην λογοτεχνία, τις τέχνες, το δημιουργικό γράψιμο. «Μην αφήνεσαι στην ευκολία και την γρηγοράδα,η σκέψη το γράψιμο με το χτίσιμο της μιας λέξης μετά την άλλη, είναι σαν την γέννα, θέλει τον χρόνο της....» επέμενε, χωρίς να κουράζεται να προσπαθεί να μας πείσει ότι «η γλώσσα , δεν είναι απλώς τρόπος επικοινωνίας, είναι εργαλείο που αναπτύσσει την σκέψη...» Κι' ήταν μεγάλη η συγκίνησή μου, όταν (μεσήλικας πια κι' εγώ...) με πήρε τηλέφωνο στον “9.84” που είχα εκπομπή, να μου πει με τρυφεράδα «τελικά, Οικονομόπουλε, δεν πήγαν εντελώς χαμένοι οι κόποι μου. Κουτσά-στραβά κάπως τα καταφέρνεις με τα ελληνικά...». 'Έφυγε σε βαθιά γεράματα (χωρίς να χάσει σχεδόν καμιά από τις «συναντήσεις» που κάναμε κάθε τόσο παλιοί συμμαθητές...), και ο αθεόφοβος μας θυμόταν όλους με τα μικρά ονόματα, άσχετο που μας προσφωνούσε πάντα με το επώνυμο, συνήθεια ...εκ «του καταλόγου μαθητών»!
Από τη «Βίλα Αμαλία», το ιστορικό αθηναϊκό γυμνάσιο, πέρασε κόσμος και κοσμάκης που στην «μετά θρανίων» συνέχεια, άφησε τ' αχνάρια του με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Πρόχειρα θυμάμαι (με τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ από τους τόσους άλλους...), τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Χρήστο Γιανναρά, τον Αλέκο Φασιανό,τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον Οδυσσέα Χατζόπουλο, τον Στέφανο Στεφανόπουλο (που έφυγε πρόωρα...), τον Δημήτρη Μπότση, τον Περδικάρη -ζητάω συγγνώμην για την αδυναμία μου πλέον να συγκρατώ ονόματα. Συγκρατώ, όμως, πάντα αγαπημένες, τρυφερές αναμνήσεις...
Το υπουργείο Πολιτισμού αλλά και ο Δήμος Αθηναίων είχαν.... «δεσμευθεί» πολύ πριν η «Βίλα Αμαλία» περάσει στην ... ιδιοκτησία «περίεργων» καταληψιών και καταντήσει αποθήκη για μολότοφ, «σφαιράκια» και ναρκωτικά (πριν 20 χρόνια, δηλαδή...) πως θ' αξιοποιούσαν το θαυμάσιο αυτό κτίριο, θα το ανακαίνιζαν πλήρως και σ' ένδειξη σεβασμού στην αισθητική αλλά και την ιστορικότητα του, θα το μετέτρεπαν σε χώρο τέχνης και εκδηλώσεων. Μετά την χθεσινή επιχείρηση της αστυνομίας, δεν ξαναπιάνουν οι (όποιοι...) αρμόδιοι τις... «δεσμεύσεις» από την αρχή, με σκοπό πια να τις πραγματοποιήσουν; Άμεσα. Να προλάβουν τις....μη γραφειοκρατικές διαδικασίες των λογής-λογής καταληψιών...
Οι διάσπαρτες καταλήψεις σε όλη την Ελλάδα καθώς και οι αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι ποτέ δεν αποτελούσαν συμπάθεια του κράτους. Μαζί με αυτό όμως πάντα καχύποτα το έβλεπε και η λεγόμενη "κοινή γνώμη", μια αόριστη μάζα ανθρώπων που σφυριλατήθηκε με τα ιδανικά του καπιταλισμού καθώς και με τον ατομικισμό και τον ωχαδερφισμό που πρεσβέυει σε μεγάλο βαθμό την μεσοαστική τάξη. Οτιδήποτε ξέφευγε από τις έννοιες του κέρδους, της εμπορευματοποίησης και της εκμετάλευσης έπρεπε να είχε κάποιον επικίνδυνο και απώτερο σκοπό από πίσω του, που στα μυαλά των "νοικοκυραίων" απειλούσε την ευταξία της ψευτο-δημοκρατίας τους. Κάθε χώρος όπου μαζέυονταν νέοι για να συναναστραφούν, να δράσουν και να συνομιλήσουν με δικούς τους όρους, ενάντια στην διασκέδαση που επιβάλεται από τα μέσα και από τις αξίες του συστήματος, βαφτιζόταν στην καλύτερη περίπτωση κοινόβιο χασικλήδων και στην χειρότερη γιάφκα τρομοκρατών. Φυσικά αυτή θα ήταν και η αναμενόμενη αντιμετώπιση τους, προερχόμενη από άτομα που δεν ήρθαν ποτέ σε ρήξη με το σύγχρονο δυτικό πολιτισμό,τον τρόπο ζωής και την ιεράρχηση αξιών που αυτός εμπεριέχει. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα ήταν αυτοί που σε ανελεύθερα καθεστώτα σιώπησαν και πάντα προέταξαν το αόρατο εθνικό συμφέρον πάνω από το κοινωνικό, στάση που τελευταία δίνει τη δυνατότητα σε αυτή τη μάζα ατόμων να φλερτάρει και με τον φασισμό.
Στο άρθρο του κύριου Οικονομόπουλου δεν βλέπουμε κάτι διαφορετικό. Βλέπουμε μια νοσταλγία ακόμα σκήρότερων εποχών, όπου ο αυταρχισμός και η πατριαρχία ήταν το μοναδικό μοντέλο διαπαιδαγώγησης και ανάπτυξης ενός παιδιού. Αυτό παρατηρείται και σε άλλες μορφές νοσταλγίας μεγαλύτερων ανθρώπων, όπου η νοσταλγία για την παιδική αθωότητα και τις ευχάριστες αναμνήσεις που αυτή επιφέρει, συγχέεται με την ζοφερή κοινωνική κατάσταση της εποχής. Έτσι, όλα ήταν πιο όμορφα τότε που "κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές", τότε που "δεν σε αφήναν να ξεμυτίσεις από το σπίτι", τότε που "φιλάγαμε τα κορίτσια και το σκεφτόμασταν για μία εβδομάδα". Μήπως όμως αυτές οι αναμνήσεις συνέβαλλαν στο να θεωρήσουμε φυσιολογικό τον παραλογισμό εκείνης της εποχής και μάλιστα να τον θεωρούμε ως έναν από τους "δασκάλους" της ζωής? Μήπως όλες αυτές οι αντιλήψεις και η ψυχολογική βία που ασκούταν - σε μια εποχή που ελεγχόσουν για τα πολιτικά σου φρονήματα και υπήρχε μεγάλη φτώχεια και μετανάστευση - οδήγησε σε συμπεράσματα λανθασμένα όσον αφορά το ήθικό και το σωστό? Η αδικία έγινε έτσι κάτι το φυσιολογικό, το ξύλο μια γλυκιά ανάμνηση και ο αυστηρός καθηγητής κάτι το αυτονόητο. Αυτό δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μία λάθος ερμηνεία της κατάστασης και στην διαιώνιση αυτών των ανελεύθερων στοιχείων στη συμπεριφορά μας, στη σκέψη μας και στη συναναστροφή μας με τους άλλους. Συνήθως μάλιστα ελοχεύει και ο κίνδυνός, ακόμα και αν παραδεχτούμε την καταπίεση και τη συναισθηματική δουλεία εκείνης της εποχής, να κάνουμε μια σύγκριση με το σήμερα και να αποφανθούμε ότι έχει γίνει κάποια πρόοδος {"" ένα τσούρμο μαθητές (περί τους 70 ανά τάξη - σήμερα διαμαρτύρονται για τμήματα άνω των 25...)}"" . Είναι σαν να είμαστε ευχαριστημένοι επειδή μας έβαλαν σε διπλάσιο κελί φυλακής.
Σε μια τέτοια κοινωνία λοιπόν, όπου η καταπίεση είναι φυσιολογική και η εξουσία απέναντι στους άλλους μέσο επιβίωσης - επειδή για να αποβάλουμε το κόμπλεξ του εξουσιαζόμενου πρέπει να εξουσιάσουμε και εμείς κάποιον με τη σειρά μας -, τέτοιες αντιλήψεις και συγκροτήσεις χώρων για να επιβιώσει το διαφορετικό και το ανύσηχο πνεύμα από τη μάζα και την μόδα θα αποτελούν στόχο. Κάθε μικρή καθημερινή μας πράξη που αμφισβητεί την κυριαρχία του χρήματος και των σχέσεων εκμετάλευσης του σημερινού πολιτισμικού και οικονομικού συστήματος, είναι μια ρωγμή σε αυτό. Και με εκατομμύρια μικρές ρωγμές μπορεί να αρχίσει κάτι πιο μαζικό και δυνατό που θα οδηγήσει στην ελευθερία και αυτοοργάνωση της κοινωνίας. Μέχρι τότε όλα τα παραπάνω θα αποκαλούνται ουτοπία και αναρχοκομμουνιστικά μανιφέστα από τους "ειδήμονες" και "δημοκράτες". Μέχρι τότε δράσεις και σύμβολα όπως η Βιλλα Αμαλίας θα αποτελούνε σημαντικά προπύργια στον πόλεμο εναντίων των αφεντικών και του μοντέλου του κόσμου που έχουν στο μυαλό τους οι "από πάνω" και γι αυτό πρέπει να τα υπερασπιστούμε και να τα διαφυλάξουμε, και αν είναι εφικτό να τα πολλαπλασιάσουμε χωροταξικά.
Ανακοίνωση Villa Amalias : https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1443997
Σήμερα 20-12-2012 η αστυνομία εισέβαλε στη Βίλλα Αμαλίας . Με πρόσχημα μια καταγγελία για διακίνηση ναρκωτικών, παρουσία εισαγγελέα, έγινε έρευνα .Τα ευρήματα ήταν αστεία. Παρ΄όλα αυτά ο Δένδιας δηλώνει πως από αυτά αποδεικνύεται ότι η Βίλλα υπήρξε κέντρο ανομίας για 22 χρόνια και επιτέλους ο νόμος, με τη «γενναία πολιτική βούληση» του Σαμαρά, αποκαθίσταται.
Με ποια λογική ακροβασία μπορούν άδεια μπουκάλια μπύρας να χαρακτηριστούν «υλικά κατασκευής μολότοφ» ; Σ’ ένα χώρο που λειτουργεί συναυλιάδικο και καφενείο είναι παράλογο να υπάρχει μεγάλος αριθμός άδειων μπουκαλιών μπύρας ; Τι θα πει «εύφλεκτο υλικό»; Μήπως μιλάνε για τα υγρά καθαρισμού της τυπογραφικής μηχανής που λειτουργεί στη κατάληψη; Να μιλήσουμε για τις αντιασφυξιογόνες μάσκες, που κάθε διαδηλωτής που σέβεται την υγεία του, οφείλει να διαθέτει. Να πούμε για τα στοιχειώδη μέσα αυτοπροστασίας (δυναμιτάκια , σφεντόνες κτλ) σ’ ένα χώρο που έχει επανειλημμένα δεχθεί επιθέσεις παρακρατικών συμμοριών (εμπρησμοί, μαχαιρώματα, ξυλοδαρμοί), με αποκορύφωμα το 2008 που ο τότε υπουργός δημοσίας τάξης Μαρκογιαννάκης επισκέφτηκε τους "κατοίκους" του Άγιου Παντελεήμονα και λίγα λεπτά μετά την αποχώρηση του δεχτήκαμε επίθεση...
Με πρόσχημα λοιπόν την έρευνα, επιχειρούν μια παγία ονείρωξη τους: Την εισβολή σ’ ένα χώρο που για αυτούς είναι ένα από τα χωροταξικά σύμβολα όλων όσων στέκονται εχθρικά, απέναντι σε ότι αντιπροσωπεύει την κυριαρχία, την επιβολή, την αποστείρωση, την αδιαφορία, την παραίτηση, την υποταγή. Σε αυτό έχουν δίκιο. Αυτοί είμαστε. Εμείς και οι χιλιάδες διαδηλωτές , αγωνιστές ,καταληψίες ,απεργοί, μαχητές των δρόμων. Είμαστε οι άστεγοι και οι ανέστιοι, οι πανκς και οι αλήτες, οι χορτοφάγοι και οι φεμινίστριες , οι ξενύχτηδες και οι εργάτες, οι πένητες και οι αδικημένοι, τα θύματα του ρατσισμού και οι εκδικητές του άδικου. Ο υπουργός μας χαρακτήρισε εστία ανομίας .…
Και τώρα ας μιλήσουμε σοβαρά. Η Βίλλα Αμαλίας είναι μια πρόταση οργάνωσης, που στον καιρό του μνημονιακού κανιβαλισμού έπρεπε να αντιμετωπιστεί . Η επίθεση του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας, προϋποθέτει την καταστροφή των όποιων δομών του. Η απαξίωση των εργατικών κεκτημένων και των συνδικάτων , οι όποιες δομές αλληλεγγύης και ανυπακοής , τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι στο στόχαστρο. Η ακροδεξιά ατζέντα που έχει επικρατήσει από την αρχή της κρίσης, ξεκίνησε με τις δηλώσεις περί υγειονομικής βόμβας του Λοβέρδου, ενάντια στους απεργούς πείνας της Υπατίας . Συνεχίστηκε με την στοχοποίηση των μεταναστών (τείχος Έβρου, στρατόπεδα συγκέντρωσης, Ξένιος Ζευς), τη διαπόμπευση των εξαρτημένων οροθετικών, συνεπικουρούμενη από την ακροδεξιά βία ενάντια σε μετανάστες, ομοφυλόφιλους, μικροπωλητές. Ο βασανισμός των αντιφασιστών της μοτοπορείας στη ΓΑΔΑ και οι επιθέσεις στις καταλήψεις και η άγρια καταστολή οποιασδήποτε εργατικής η κοινωνικής διεκδίκησης, δεν αφήνουν αμφιβολία ότι ο αντίπαλος έχει συγκροτήσει ένα συμπαγές μπλοκ, απέναντι στο οποίο οφείλουμε να αντισταθούμε.
Είμαστε εδώ και 22 χρόνια σε ένα κτήριο που είχαν εγκαταλείψει για δεκαετίες. Το συντηρούμε και του δίνουμε ζωή. Είμαστε μια κατάληψη που έχει πάντα τις πόρτες ανοιχτές σε ομάδες, άτομα και εγχειρήματα που προάγουν τον αντιεμπορευματικό πολιτισμό, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τους κοινωνικούς, αντιφασιστικούς και ταξικούς αγώνες. Η Βίλλα Αμαλίας δίνει μια σοβαρή μάχη για να προστατέψει όχι δέκα ντουβάρια, αλλά τις επιθυμίες τα όνειρα και τις ελπίδες για μια ζωή πιο ελεύθερη για όλους.
Καλούμε όλους όσους βρίσκουν κομμάτι του εαυτού τους στην πολύχρονη λειτουργία της κατάληψης να δώσουν μαζί μας αυτή την κρίσιμη μάχη.
Σε αυτό το μύλο οι δήμιοι-δον κιχώτες επιτίθενται ενώ στην πραγματικότητα κυνηγάνε ιδέες. Αυτές είναι οι ανομίες για αυτούς. Κυνηγάνε χίμαιρες θα εισπράξουν εφιάλτες.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΙΩΝ ΤΗΣ ΒΙΛΛΑ ΑΜΑΛΙΑΣ
Το παρακάτω βίντεο είναι ένα ντοκυμαντέρ άπο το αρχείο της ΕΡΤ σχετικά με το Β' Γυμνάσιο Αρρένων. Είναι εμφανής παντού αυτή η "νοσταλγία" μιας εποχής αυταρχικής και ανελέυθερης, αν και μερικές φορές αυτό επισημάινεται από τους διάσημους -μαθητές τότε- που σπούδασαν εκεί. Προφανώς ήταν γυρισμένο πριν την κατάληψή του πριν 22 χρόνια.
