Στο τρόλεϋ

                      

Από ανάρτηση στο νετ.

''Βρίσκομαι στο τρόλεϊ με αριθμό 15 και στρίβουμε από την Πατησίων στη Λ. Αλεξάνδρας. Στη επόμενη στάση διακρίνω πάρα πολλούς ανθρώπους, κυρίως γυναίκες,από την Αφρική με ενδυμασία ανάλογη της καταγωγής τους (μαντίλια κ.α.)

Το τρόλεϊ σταματά και γεμίζει με αυτές τις γυναίκες. Περίπου 20 πανέμορφες, χαμογελαστές, μαύρες γυναίκες γεμίζουν το τρόλεϊ.

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω τις αντιδράσεις των υπόλοιπων επιβατών.

Τρομαγμένοι... Οι μητέρες κράτησαν γερά τα παιδιά τους από το χέρι και οι ηλικιωμένοι έσφιξαν τις τσάντες τους και τα σακάκια τους.

Μία κοπέλα η οποία κάθεται μπροστά μου έχει καρφώσει το βλέμμα της πάνω σε μία κοπέλα από την Αφρική.

Ξαφνικά την πλησιάζει ένας Αφρικανός και τη ρωτάει... ”Τι είναι περίεργο; Τι κοιτάς;”

Η κοπέλα σαστίζει και λέει... “Τίποτα απλά είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί και μου έκανε εντύπωση”

Τότε λοιπόν πλησιάζει και η κοπέλα με την ενδυμασία και ξεκινούν με τον άντρα να εξηγούν στην κοπέλα τους λόγους για τους οποίους φορούσαν αυτά τα ρούχα.

Κάποια γιορτή είχαν σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά στην Αλεξάνδρας και γι' αυτό είχαν μαζευτεί πολλοί μαζί.

Εκείνη τη στιγμή πλησιάζει μια κυρία από τα δίπλα καθίσματα και αρχίζει να κάνει τις δικές της ερωτήσεις στις κοπέλες και στον άντρα από την Αφρική.

Αυτοί με τεράστια περηφάνια αρχίζουν να εξιστορούν ιστορικά και θρησκευτικά τους λόγους της ενδυμασίας τους.

Τότε ξανακοιτώ τους υπόλοιπους επιβάτες. Ήταν η πρώτη φορά που δεν ήθελα το τρόλεϊ να φτάσει στη στάση μου.

Όλες οι κοπέλες με την συγκεκριμένη ενδυμασία από την Αφρική χαμογελούν γιατί κάποια κοπέλα θέλησε να μάθει 5 πράγματα γι' αυτούς, για τον τόπο τους, για την ιστορία τους, για τον τρόπο ζωής τους. Ήξεραν ότι σε 2 στάσεις έπρεπε να κατέβουν, οπότε πλησίασαν κι άλλες κοπέλες και όλες μαζί έλυναν μία μία τις απορίες των δύο γυναικών. Ήθελαν να τις λύσουν όλες!

Οι υπόλοιποι επιβάτες μπορεί να μην εξέφρασαν τις δικές τους απορίες αλλά δεν ήταν πια τρομαγμένοι.

Τα δάχτυλα ηρέμησαν και σταμάτησαν να σφίγγουν τις τσάντες. Και τα μάτια σταμάτησαν να κάνουν βόλτες ώστε να πιάσουν κάποιον στα πράσα την ώρα που βουτάει ένα πορτοφόλι.

Οι επιβάτες πλέον δεν φοβούνταν...

Δυστυχώς, όμως το τρόλεϊ έφτασε στον τερματισμό του... Δεν μπορούσε να συνεχίσει για μια ζωή...;

Ίσως κάποια στιγμή στη διαδρομή να καταφέρναμε να γίνουμε και φίλοι, να ανταλλάξουμε τηλέφωνα, να μάθουμε περισσότερα για την Αφρική, για τον πολιτισμό, για την ιστορία και τη θρησκεία τους.

Να μάθουμε γενικώς...

Ήξερα πως τα ΜΜΕ κάνουν ότι μπορούν για να προωθήσουν το ρατσισμό και την τρομοκρατία απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό.

Δεν φανταζόμουν όμως ότι 5 λεπτά τέτοιων στιγμών αρκούν για να γκρεμίσουν τους ψεύτικους φόβους μας.

ΤΕΛΙΚΑ...

Τι είναι πολιτισμός;

-Πολιτισμός είναι να θες να γνωρίσεις και άλλους πολιτισμούς.

Τι είναι παιδεία και τι αγωγή;

-Παιδεία και αγωγή είναι να δίνεις χώρο στο διαφορετικό.

Τι είναι άνθρωπος;

-Δεν ξέρω ακόμα... Πάντως εγώ αισθάνθηκα άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους μέσα στο τρόλεϊ!''

Και μια ταινία μικρού μήκους:

Το Schwarzfahrer (λαθρεπιβάτης) του σκηνοθέτη Pepe Danquart είναι μια ταινία μικρού μήκους και έχει κερδίσει το όσκαρ ταινίας μικρού μήκους το 1994.Θέμα της, η καταδίκη του καθημερινού ρατσισμού μέσα από μια ιστορία σε ένα τραμ. Ένας νεαρός μετανάστης μπαίνει σε ένα τραμ και μια ηλικιωμένη μονολογώντας μονολογώντας επιτίθεται σε αυτόν αλλά και σε όλους τους μετανάστες. Στο τέλος ο νεαρός παίρνει την εκδίκησή του, με τους επιβάτες να παρακολουθούν σιωπηλοί τα γεγονότα.

Ο Μπακούνιν ΖΕΙ! Χαμένος κάπου στο Lost..

- Who are you?
- My name is Mikhail Bakunin..

"Αγαπητοί επιβάτες, παρακαλείστε να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα"

Του Μάρκου (via: email)

Οι περιφράξεις και οι αποκλεισμοί δε δημιουργούνται μονάχα υψώνοντας τείχη και φράχτες. Μια φωνή από τα μεγάφωνα αρκεί για να χαρακτηρίσει έναν τόπο ως επικίνδυνο και να διαμορφώσει το καθεστώς επιτήρησης του. Στο μετρό, η φωνή που μας παρακαλεί να προσέχουμε τα προσωπικά μας αντικείμενα από το Μοναστηράκι μέχρι τον Ευαγγελισμό, στο Σύνταγμα, το Πανεπιστήμιο και την Ομόνοια, σκοπό έχει να εντάξουμε στην καθημερινότητά μας το φόβο και να κοιτάμε το διπλανό μας με μισό μάτι, ειδικά αν αυτός είναι λίγο πιο μελαμψός και γενικότερα δεν ταιριάζει με τα στάνταρ της κανονικότητας με την οποία θα έπρεπε να συνταξιδεύουμε.

Την εποχή της καπιταλιστικής κρίσης και της επακόλουθης νόμιμης εξαθλίωσης και λεηλασίας των ζωών μας από τους κρατικούς μηχανισμούς και τους εντολείς τους, ανασύρονται από το παρελθόν αλλά και επινοούνται πολλοί και διάφοροι νέοι τρόποι εμφύσησης του φόβου και επίτευξης του αποπροσανατολισμού. Από τη μία η κρατική βία καταστέλλει κάθε προσπάθεια αντίστασης στην άθλια κανονικότητα που βιώνουμε και κάθε μορφή διεκδίκησης ενός διαφορετικού κόσμου. Από την άλλη ο ιδεολογικός πόλεμος υπέρ της νεοφιλελεύθερης τροπής των πραγμάτων, υπέρ της ανάπτυξης και της αναλωσιμότητας των ζωών μας, καλά κρατεί από τα μμε. Σταθερά στο πλευρό των παραπάνω, οι νεοναζιστικές συμμορίες, έχουν αναλάβει επικουρικό ρόλο ενισχύοντας όλες τις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές και το καθεστώς του φόβου. Το μοντέλο υπηκόου, που επιδιώκει να διαμορφώσει η σύγχρονη εξουσία, είναι αυτό του σκυφτού και υπάκουου εργαζόμενου-ρομπότ, που δεν έχει χρόνο και χώρο να αναπνεύσει και αντιλαμβάνεται το διπλανό του ως εχθρό.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση επιστρατεύονται όλα τα δυνατά όπλα προκειμένου να ενισχύσουν τα φοβικά ένστικτα του σκυφτού έλληνα πολίτη. Και μόνο στο άκουσμα της ανακοίνωσης αυτής, οι επιβάτες φέρνουν κατά τι πιο κοντά τους τα πράγματά τους και κοιτούν με καχυποψία γύρω γύρω προκειμένου να εντοπίσουν και να προστατευθούν από τον επίδοξο ληστή. Αυτό όμως, αν και είναι μόνο μια αντίδραση, συμβάλει στο σχηματισμό μιας συνειδητής στάσης και στη συγκρότηση συγκεκριμένης αντίληψης για ορισμένες καταστάσεις σε ορισμένους χώρους. Ο αποδέκτης του μηνύματος, ο οποίος σκεπτόμενος ότι βρίσκεται σε περιοχή που κάποιοι εποφθαλμιούν τα προσωπικά του αντικείμενα, γίνεται όλο και πιο δεκτικός σε οποιονδήποτε θέλει να του τα διαφυλάξει. Μια συνθήκη που κάποτε ήταν η εξαίρεση γίνεται, με αυτά τα μέσα, ο κανόνας και καθορίζει ποιος μπορεί να υπάρχει σε μια περιοχή και ποιος όχι. Έτσι, η συνεχής τρομοκρατική αστυνομική παρουσία όχι μόνο γίνεται ανεκτή αλλά είναι και θεμιτή και κάπως έτσι εδραιώνεται χωροταξικά και κατά συνέπεια στη συνείδηση του κόσμου, μια ζώνη στην πόλη με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά˙ η ζώνη του φόβου. Στη ζώνη αυτή βέβαια, ευπρόσδεκτοι είναι και όσοι καλοθελητές, μαφιόζοι, φασίστες προσφέρουν “ανιδιοτελώς” την προστασία τους.

Στη ζώνη του φόβου, συμπυκνώνεται η καθημερινότητα έτσι όπως θα ήθελε η κυριαρχία να είναι οι περιοχές που λαμβάνουν χώρα εμπορευματικές δραστηριότητες, που είναι τουριστικές, που στεγάζονται επαγγελματικοί χώροι κι έτσι οφείλουν να αποστειρωθούν από κάθε είδους παράσιτο που θα σταθεί εμπόδιο σ’ αυτή την κανονικότητα. Η συγκεκριμένη αποστείρωση δεν έχει όμως στόχο την εκκαθάριση αυτή καθ’ εαυτή αλλά την εκπαίδευση των υπηκόων να ζουν με το φόβο του Άλλου. Σε απόσταση από ανθρώπους-παράσιτα, μέσα σε μια “καθαρότητα” που περισσότερο θυμίζει ολοκληρωτικά καθεστώτα. Κι όμως, όλα αυτά συμβαίνουν στο νεοφιλελεύθερο, καπιταλιστικό, δημοκρατικό παράδεισο.

Όταν μια κατάσταση εξαίρεσης γίνεται καθημερινότητα, είναι η ίδια η καθημερινότητα που οφείλει να ανατραπεί. Όταν ο έλεγχος στις ζωές μας γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός και προσπαθεί να ορίσει όλο και περισσότερες πτυχές μας, τότε λύση δεν είναι η προσπάθεια αποφυγής του ελέγχου αλλά η συθέμελη καταστροφή των μηχανισμών του. Όταν ο φόβος προσπαθεί να εκτοπίσει από μέσα μας ότι ωραίο έχουμε, τότε εμείς οι ίδιοι έχουμε χρέος να στείλουμε το φόβο κι ότι μας τον προκαλεί, στο πυρ το εξώτερο.

Μέσα στην ησυχία των βαγονιών του μετρό και στα αμήχανα βλέμματα, ανάμεσα στα βήματα των επιβατών στους διαδρόμους και τις φοβικές ανακοινώσεις, διαβάζοντας τα μηνύματα για τις τιμωρητικές συνέπειες της παραχώρησης ή μη επικύρωσης του εισιτηρίου μας, βλέποντας την επιτήρησή μας να γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτική, εκεί ακριβώς είναι που “αντιλαλεί καθαρά το μπουμπουνητό της μάχης.”

Αναδημοσίευση από το EAGAINST.COM

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ

Προπύλαια Τετάρτη μεσημέρι: ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ από 30 αλληλέγγυους - Τεράστιο πανό - Κατέβηκε η ελληνική σημαία και ανέβηκε η μαυροκόκκινη

Και βέβαια μετά από λίγη ώρα έκλεισε όλη η Πανεπιστημίου, τρεις διμοιρίες και ΔΕΛΤΑδες. Έγιναν περίπου τριάντα προσαγωγές, μεταξύ αυτών και 2 τουρίστες. Τα ΜΑΤ ζήτησαν τα στοιχεία των φωτορεπόρτερ, απειλώντας τους με μηνύσεις, επειδή έβγαζαν φωτογραφίες. Κατέβασαν το τεράστιο πανό που κάλυπτε το Πανεπιστήμιο και την μαυροκόκκινη σημαία. Άνοιξε η Πανεπιστημίου. Και η χούντα συνεχίζεται.

    

 

                            
Κάλεσμα για συγκέντρωση αλληλέγγυων αυτή την ώρα στη ΓΑΔΑ.
Καθώς επίσης και τα καλέσματα για αύριο και μεθαύριο:
                   

Γιατί εκτός από άναρχοι τεντιμπόϋδες, είμαστε και αγαπησιάρηδες να'ούμε..

Σα γομολάστιχα τα σβήσανε μια μέρα

τα σβήσαν όλα οι κουβέντες που'πες χθες

Τα σβήσαν όλα σαν το φύσημα του αγέρα

μα είχες τον τρόπο κι αυτά ωραία να τα λες

Είχες το βλέμμα της αγάπης που'χει σβήσει

μα εγώ κοιτούσα δυο ματάκια νευρικά

Αχ, κι έλεγα θε'μου, πριν την πόρτα μου να κλείσει

να τα φιλούσα γι'άλλη ακόμα μια φορά

Γιατί δεν ήτανε για μας τους δυο ετούτη η αγάπη

σαν τους τσιγγάνους τριγυρνάμε εδώ κι εκεί

Άλλη μια ακόμα ιστορία στο ντουλάπι,

τώρα με άλλη θα'μαι εγώ και με άλλον εσύ

Ο έρωτάς μας, το νήμα πρώτος ποιος θα κόψει

Ο έρωτάς μας ήταν εξοντωτικός

κι όμως την ξέραμε κι οι δυο την άλλη όψη

πως κάποια μέρα θα τελείωνε κι αυτός

Με λες επίθεση

Κοίταξε γύρω στο θλιμμένο σου σαλόνι

μια μοναξιά που αντιφεγγίζει στην οθόνη

δες ένα πτώμα στο μεγάλο σου καθρέφτη

έτσι είσαι πίσω απ' τη νιότη σου π' αστράφτει

νιώσε το μέτρο του κανόνα που επιμένει

απ' τα ρολόγια τη ζωή να ξαποστέλνει

νιώσε τη σύμβαση στα παγωμένα γέλια

φωτογραφίες από άθλια τσιφτετέλια

Με λες επίθεση καταστροφή αποσύνθεση

με λέω άμυνα φωτιά και σύνεση

με λες απίθανο ψυχωτικό απόλυτο

με λέω άκομψο τρελό κι αμόλυντο

Τόλμα μια βόλτα στα σκοτεινά προάστια

δες ένα πάθος μια αγκαλιά τεράστια

πόνος και αίμα μπερδεύει τις κουλτούρες

πως βαβουριάζουν της καριέρας οι κουμπούρες

πως παιδιαρίζουν οι αλήτες στα φανάρια

πως κοροιδεύουν της ζωής τ' αναστενάρια

ενώ αποστρέφεσαι εικόνες που δαγκώνουν

οι άσπρες λωρίδες του δρόμου σε καρφώνουν

Λες τι να κάνω δεν γαμιέσαι ξεφορτώσου

λεω τη ζώνη να φορέσεις θα σε λιώσουν

λες ειρωνεύεσαι τσογλάνι και δεν ξέρεις

λέω δεν έχεις χρόνο μιζέρια περιφέρεις

Έμποροι πρότειναν αμύθητη πενία

και συ λιμπίζεσαι αφόρητη ανία

τα κράτη μάτωσαν της γειτονιάς τον χάρτη

και 'συ μαζεύεις τα κομμάτια σου απ' το πάρτυ

μπάτσοι σκαρφίζονται νυχτερινά παιχνίδια

στου τρίτου κόσμου τ' αποκαίδια

το ίδιο αίμα οι ίδιες στάχτες θα σκεπάσουν

τα όνειρα σου οι εφιάλτες θα ξεράσουν

Με λες αλάνι χαώδη κολλημένο

ό,τι μπορώ κάνω αλλά και σε προσμένω

ώρα την ώρα αποφασίζεις ότι ορίζεις

αλλά ποτέ μην πεις ότι δε γνωρίζεις

Χωρίς τίτλο.

Τελικά το διαβάζει κανείς το Blog ?
Ποστάρετε τίποτα ρε, εκτός αν δε γίνεται τίποτα και πουθενά.
Δεν κινείται τίποτα.
Χαιρετίσματα, Αναγνώστης.

To This Day

To This Day from To This Day on Vimeo.


To This Day is a project based on a spoken word poem written by Shane Koyczan (shanekoyczan.com) called “To This Day”, to further explore the profound and lasting impact that bullying can have on an individual.
Schools and families are in desperate need of proper tools to confront this problem. We can give them a starting point... A message that will have a far reaching and long lasting effect in confronting bullying.
Animators and motion artists brought their unique styles to 20 second segments that will thread into one fluid voice.
This collaborative volunteer effort demonstrates what a community of caring individuals are capable of when they come together.
Watch the call for entries here: vimeo.com/56131212

Ο ανατρεπτικός P183 ή αλλιώς "O Ρώσος Βanksy"

Ο ανατρεπτικός καλλιτέχνης γκράφιτι ο Ρώσος Βanksy πέθανε σε ηλικία μόλις 28 ετών.
Αναδημοσίευση από OmniaTV Blogs

Ο καλλιτέχνης γκράφιτι P183 - ένας από τους πιο γνωστούς εκπροσώπους της ρωσικής τέχνης του δρόμου - του οποίου το παρατσούκλι ήταν ο Ρώσος Banksy πέθανε χθες βράδυ.  Η αιτία που προκάλεσε το θάνατο του νεαρού καλλιτέχνη παραμένει άγνωστη.

Ελάχιστα είναι γνωστά για τον P183. To P αναφέρεται πιθανόν στο αρχικό γράμμα του ονόματός του, που ήταν Pavel. Σύμφωνα με τις ανεπαρκείς πληροφορίες που έχουν αναρτηθεί στην επίσημη ιστοσελίδα του, γεννήθηκε στη Μόσχα πιθανόν το 1983 και ήταν απόφοιτος του τμήματος επικοινωνιακού σχεδιασμού. Σε μία από τις συνεντεύξεις του είχε δηλώσει, πως κατείχε επίσης δίπλωμα δικηγόρου. Ο Πάβελ κέρδισε αναγνώριση ως ο δημιουργός ανατρεπτικών έργων τέχνης που είναι διάσπαρτα σε όλη την Μόσχα.

 Μετά από αφιερώματα στο πρόσωπό του από Βρετανούς δημοσιογράφους της εφημερίδας Guardian αλλά και από αμερικανικές και γαλλικές εφημερίδες που δημοσίευσαν έργα του, του προσδόθηκε το παρατσούκλι "ο Ρώσος Banksy". Επεσήμαναν την ομοιότητα στο στυλ των δύο καλλιτεχνών, και το γεγονός ότι και οι δύο προτιμούσαν να κρατούν κρυφή την ταυτότητά τους. 

Ωστόσο, ο P183 δεν εξέλαβε τη σύγκριση αυτή ως φιλοφρόνηση, σημειώνοντας πως διαμόρφωνε το προσωπικό του στυλ τα τελευταία 14 χρόνια.

  Η μυστηριώδης αυτή καλλιτεχνική φιγούρα, προτιμούσε να καλύπτει τα ίχνη του και να κρύβει το πρόσωπό του με μια μαύρη κουκούλα, ώστε να διατηρήσει την ανωνυμία του. Ένα σπρέι βαφής ποτέ δεν τον απογοήτευσε, το οποίο βοηθούσε τον καλλιτέχνη να μοιράζεται τις ιδέες του με εκείνους που κρατούσαν τα μάτια τους ανοιχτά.

                                                                                                        

"Όπως και ποιητές που βάζουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους πάνω σε χαρτί, θέλω δική μου φωνή να ακουστεί," εξήγησε ο Πάβελ σε μια συνέντευξή του στο  RT πέρυσι. "Με τη δουλειά μου, θέλω να μοιραστώ ορισμένες ιδέες με τους ανθρώπους.

  Τον περασμένο Απρίλιο, ο Πάβελ πραγματοποίησε το  πιο τολμηρό κόλπο του, το οποίο προκάλεσε πανικό στις αστυνομικές δυνάμεις  της πόλης. Μια περιοχή σε βιομηχανική ζώνη στη Μόσχα, αποκλείστηκε και μια ομάδα πυροτεχνουργών κλήθηκε μετά από καταγγελία πως ένα ύποπτο αντικείμενο υπήρχε κάτω από μια σιδηροδρομική γέφυρα. Προς μεγάλη έκπληξη όλων, αντί για βόμβα, η αστυνομία εντόπισε ένα μοντέλο ενός διαστημικού εισβολέα από το δημοφιλές βίντεο παιχνίδι arcade της δεκαετίας του '80. Ο Πάβελ είχε πει στο RT Πάβελ, ότι το σχέδιό του ονομαζόταν "ο μαχητής του μποτιλιαρίσματος."

Το έργο απεικόνιζε ένα ρομπότ που μιμείται το παιχνίδι και πυροβολούσε τα διερχόμενα αυτοκίνητα με ένα κόκκινο φως λέιζερ. Αλλά καμία ζημιά δεν προκλήθηκε στα αυτοκίνητα ή στους οδηγούς τους.

                                                                              

"Ποιος θα μπορούσε αλήθεια να έχει μπερδέψει ένα σχέδιο δύο μέτρων ενός διαστημικού εισβολέα με μια βόμβα;" αναρωτήθηκε ο Πάβελ. "Αυτό που με εξέπληξε περισσότερο, ήταν ότι όταν τα μέσα ενημέρωσης αναφέρθηκαν στο γεγονός είχαν δίπλα στο κείμενο φωτογραφία μιας πραγματικής χειροβομβίδας. Έχετε δει σε βίντεο τις αντιδράσεις των ανθρώπων σε αυτό, γελούσαν. Σε κανέναν δεν φάνηκε ύποπτο ούτε ανησύχησαν", ανέφερε ο καλλιτέχνης στο RT.

Πολλοί χαρακτήριζαν τον Pavel έναν γκράφιτι βανδαλιστή. Αλλά στα έργα του, που διατηρούνταν λίγο περισσότερο από μερικές ημέρες προτού σβηστούν από τους οδικούς καθαριστές, υπήρχε πάντα κάτι περισσότερο από ό,τι αντικρίζουν αρχικά τα μάτια. Οι φωτογραφίες έγιναν ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να τα αποθανατίσει ώστε να γίνουν γνωστά και για τις επόμενες γενιές.

   Ο ανατρεπτικός αυτός καλλιτέχνης σπούδασε επικοινωνιακό σχεδιασμό στο κολέγιο. Τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, οι γέφυρες, τα σχολεία και το Μετρό της Μόσχας ήταν οι δημιουργικές "παιδικές χαρές" του.

 

Ο καλλιτέχνης έθετε συχνά το θέμα της  ελευθερίας στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των έργων του, καθώς και τον πολιτικό ακτιβισμό. Ένα καλοκαίρι ο Πάβελ ζωγράφισε μια ομάδα ΜΑΤ σε μια από τις εισόδους του μετρό, επιδιώκοντας έτσι να αναβιώσει και να θυμίσει τις μέρες της απόπειρας πραξικοπήματος το 1991.

                                                                                              

Λίγο μετά τις εκλογές του Δεκεμβρίου του 2011 στη Δούμα, που προκάλεσαν αναταραχή με τις δηλώσεις και τις αξιώσεις για εκλογική νοθεία, επιχείρησε στα έργα του θέματα με πολιτικές διαστάσεις.

                                                                                         

"Με απλά λόγια, θέλω να διδάξω στους ανθρώπους αυτής της χώρας να ξεχωρίζουν τα ψέματα από την αλήθεια και το κακό από το καλό," είπε ο καλλιτέχνης στο RT. "Αυτό είναι κάτι, που οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην μπορούν να κάνουν."

Ο καλλιτέχνης πίστευε ότι "Η έκφραση της άποψης σου είναι μια μορφή πολιτικής άμυνας". 

(πηγή : http://rt.com/news/banksy-graffiti-artist-dies-213/)

Στο βίντεο που ακολουθεί φαίνεται ο Πάβελ κατά την διάρκεια της υπέροχης δημιουργίας του κάτω από μια γέφυρα στη Μόσχα.